Filters

Album van de week

Martijje heeft zichzelf al mooi op de kaart gezet met jazzy en Drents gezongen muziek. Echt een uitdaging om elke keer dat avontuur aan te gaan dat ‘cd maken’ heet. Een kostbare hobby die mede door crowdfunding mooi gelukt is, ‘slim wies met en bedankt’ schrijft ze dan ook binnen in het cdtje.

Tijdens het Take Root festival in Groningen kwam ik halverwege binnen. Helaas mistte in Ryley Walker en Danny Schmidt, maar gelukkig was ik nog wel ruim op tijd voor Patty Griffin in de kleine zaal! Voor het eerst in 10 jaar was ze weer in ons land. Dit album was nog maar net één dag uit en dus nog redelijk onbekend voor me. Mooi verhalend over het samen zingen met Mavis Staples, wat een prachtige gospel opleverde.

Excelsior is een platenlabel die veel Nederlandse bandjes (b.v. Blaudzun / Tangarine) een extra zetje weet te geven. Bewilder is één van hun nieuwe releases. Bewilder is de nieuwe uitspatting van GEM zanger en gitarist Maurits Westerik. Samen met Arjan Kamphuis (gitaar), Bram Hakkens (drum,zang), Jeroen Overman (bas) en Arjen de Bock (toetsen, zang) heeft hij een album gemaakt dat een instant klassieker is in de Nederpop.

In 1987, ik werkte nog maar net op cd-afdeling, kwam van Bryan Adams de opvolger van het megasucces ‘Reckless’ uit. Ik hoorde Jan nog met Gerrie erover praten, dat ie qua verkoop wat tegenviel. In diezelfde tijd zat ik ook op een jeugdclub in Beilen (Ora et labora) en croste ik op m’n brommer elke donderdag op en neer hier naar toe. Dat deed ik met een cassettebandje met daarop nummers van Richard Marx en deze plaat van Bryan Adams. Ik draaide dit bandje grijs. De combinatie van onvervalste rock ‘n roll songs gecombineerd met serieuzer werk vond en vind ik nog steeds te gek.

Heerlijk om weer eens één van m’n  90’s favorieten van stal te halen. Mary Chapin Carpenter was één van de artiesten die in de jaren ‘90 de country van een alternatief gezicht voorzag. Met een mix van uptempo songs en mooie ballads was ik al gauw verslingerd aan haar muziek. Met name dit album uit ‘94 vind ik nog steeds erg mooi. Net zo mooi als de plaat ervoor ‘Come on, come on’.

Eindelijk heeft dé strot van het zuidelijk halfrond weer eens een officiële cd-release op het noordelijk halfrond! Jimmy Barnes is een levende legende uit Australië die de ramen uit de sponningen zingt met z’n vocale power. Zijn rauwe stem die John Fogerty of Eddie Vedder het nakijken geeft, wordt hier weer eens optimaal in het voetlicht geplaatst.

 

Ben Poole, wat mij betreft een grote belofte voor het bluesrock genre. Hij verraste me flink met z’n vorige studioplaat ‘Let’s go upstairs’, een plaat die na z’n optreden in ons warenhuis verscheen in 2012. Dat de man live z’n sporen verdiende was mij al lang duidelijk. Eind oktober vorige jaar speelde hij met z’n band op bluesfest in the Royal Albert Hall, 7 nummers daarvan staan op deze energieke live plaat.

Het mega succesvolle album ‘Born in the USA’ van Bruce Springsteen krijgt een geweldig muzikaal eerbetoon met ‘Dead man’s town: a tribute to Born in the USA ‘ .

Toen ik het album The Burning Bright van Royal Wood afhandig maakte van Jos de cd-dealer was ik flink in m’n nopjes, ik had een heerlijk album gescoord! Dat eerste nummer ‘(I love you still) I always will’ is wat mij betreft één van de tofste songs van het jaar! Een schitterende atmosferische melodie die je maar niet los laat. Heerlijk zo’n ambachtelijke liedjessmid die zich al op jonge leeftijd allerlei muziekinstrumenten eigen maakt en telkens weer gretig is naar de volgende stap in z’n muzikale ontwikkeling. En dan op de proppen komen met dit juweeltje… Klasse!

Garth Brooks, daar ben ik sinds 1990 mee groot geworden. Samen met o.a. Trisha Yearwood, Alan Jackson en Travis Tritt was hij de vaandeldrager van een nieuwe lichting country artiesten. Hij verkocht in de jaren 90 alleen al in de USA meer dan 100 miljoen albums, een werkelijk duizelingwekkend aantal. Garth trad gigantisch veel op, maar zelden in Europa (Ahoy in 1993, wat een belevenis). Hij zong de mooiste ballads en rockte op het podium met Kiss/Georgia Satellites en Billy Joel in z’n rugzakje. Deze tropenjaren leiden tot een sabbatical die maar liefst 13 jaar duurde.