Album van de week

Vorig jaar kon je een recensie van Jude Cole’s album ‘Start the car’ lezen. Dit is z’n voorganger , een heerlijk pop-rock album met emotionele diepgang. Uitgebracht in 1990, een jaar met de nodige commotie in m’n leven, was dit album letterlijk een houvast, die ik  verslonden heb.

De afgelopen maand ben ik twee keer naar The Wood Brothers geweest, de eerste show van de Europese tour in de Oosterpoort in Groningen en de laatste show van de tour, in Lux in Nijmegen.
Nu vind ik, zoals jullie vast al eens gemerkt hebben, The Wood Brothers echt geweldig. Maar ik was ook heel aangenaam verrast door het voorprogramma dat de broers dit jaar hadden meegenomen, Carsie Blanton.

Ben Poole, wat mij betreft een grote belofte voor het bluesrock genre. Hij verraste me flink met z’n vorige studioplaat ‘Let’s go upstairs’, een plaat die na z’n optreden in ons warenhuis verscheen in 2012. Dat de man live z’n sporen verdiende was mij al lang duidelijk. Eind oktober vorige jaar speelde hij met z’n band op bluesfest in the Royal Albert Hall, 7 nummers daarvan staan op deze energieke live plaat.

Toen ik het album The Burning Bright van Royal Wood afhandig maakte van Jos de cd-dealer was ik flink in m’n nopjes, ik had een heerlijk album gescoord! Dat eerste nummer ‘(I love you still) I always will’ is wat mij betreft één van de tofste songs van het jaar! Een schitterende atmosferische melodie die je maar niet los laat. Heerlijk zo’n ambachtelijke liedjessmid die zich al op jonge leeftijd allerlei muziekinstrumenten eigen maakt en telkens weer gretig is naar de volgende stap in z’n muzikale ontwikkeling. En dan op de proppen komen met dit juweeltje… Klasse!