Album van de week

Zit er een rem op de creativiteit van Lohues? Dat is een retorische vraag toch, want zie hier het begin van de lente met een nieuw album dat ‘Nou’ heet. Twee jaar na het album ‘Daniël Lohues’ uit 2022. De kaarten voor de nieuwe theater tour zijn al maanden in de pocket maar de aankondiging van de muziek hiervan was daar ineens en twee weken later lagen het vinyl en de spiegelplaatjes bij ons in de toko, gas op de lollie noemen we dat.

Charles Wesley Godwin, de naam alleen al klinkt zwierig en vol geschiedenis. Deze man kreeg ik wat later op de korrel, maar heeft me sindsdien niet meer los gelaten. Het was echt een rampenplan om z’n muziek te pakken te krijgen. Maar uiteindelijk lukte het ons om deze in fysieke vorm (cd en vinyl) te pakken te krijgen. Want sodeknetter, wat is dit toch een magistraal americana album geworden. In de afgelopen weken kroop ie steeds dichter onder mijn de huid…met deze recensie als resultaat.

Je herkent het vast wel, zo’n kwartje wat ineens valt…als een mokerslag.  Dat gebeurde me onlangs met Josh Gray. Z’n album ‘Walk Alone’ had ik vorig jaar februari rechtstreeks bij hem besteld, met T-shirt, handtekening en een klein bedrag als support voor de opname ervan. In de zomer kwam 'ie binnen, ik verknipte een stuk van het T-shirt toen ik het pakket opende, wat wel weer een uniek shirt opleverde. Via CRS kwam ook het album later officieel in Nederland uit. Op de één of andere manier sneeuwde dit album eerst wat onder.

Al een maandje uit dit nieuwe album van Ryan Bingham. Een album dat verschijnt na een scheiding en een huwelijk van 12 jaar met Anna Axster. Dat geeft dit album een wat donkerder tintje maar toch ook een opgefriste sound. Ryan Bingham stal ons aller hart met z’n verpletterende plaat ‘Mescalito’ (verplichtte kost voor ELKE rootsliefhebber)  en we zagen hem al vele malen live in Amsterdam (Paradiso, Tolhuistuin, Melkweg). Magisch blijft die onverwoestbaar gave stem die door whiskey z’n karakter kreeg, rauw en geladen met emotie.