The Sidekicks - Home Made (1/5/2024)

Onlangs had ik (eindelijk) de eerste encounter met the Sidekicks, drummer Wim die trots meldde dat hun nieuwe album eraan zat te komen. Ik stelde voor om daar een instore aan te hangen en na wat heen en weer appen was de datum vlot geprikt, 11 mei. De mannen hebben een paar mooie maanden voor de boeg waarin ze dit album live gaan spelen. Met 9 songs, die samen voorbij de 40 minuten klokken, heeft deze band een fraai album afgeleverd. Daarbij vermeld ik graag dat ze deze songs zelf geschreven hebben, dat lijkt me toch de ultieme kick dat je dat zelf samen geflikt heb!

In ‘Last Fool’ geeft Arnout met z’n hammond het startsignaal en schieten ze onder de bezielende leiding van zanger Teo de Haan, uit de startblokken. Met een lekkere vuige sound knalt deze opener je om de oren. Heerlijk ook die damesstemmen die fijn tegengas geven op een verdomd lekker ritme van drummer Wim Entzinger. Lijkt me dat deze song ook de opener van de komende concerten zal zijn, heerlijk! In ‘Birds’ hoor je mooie die transparante sound waarin de zang goed te volgen is. Fraai gitaarwerk van Peter Hummel laat hier deze song vliegen op vleugels van dagdromen en een mooie muzikale wending met een ‘70’s vibe.

In ‘Mirror’ wordt gepleit voor meer verdraagzaamheid met soulvolle stemmen, een fijne bas (Fenno de Boer) een lekker ritme waarin gitaar en drums ons de weg wijzen naar die harmonie. Als muzikanten dat kunnen… Met ‘Hey Jim’ zetten the Sidekicks een mooi blues ballade op de kaart. Zanger Teo de Haan excelleert hier schitterend met z’n stem en wat te denken van die fraaie gitaarpartij van Peter Hummel.  Mooi dat zo’n sentimentele song niet gehinderd wordt door tijd en volledig wordt uitgerold, prachtig!

In het fijn groovende ‘Get Me Out Of Here (Take me Home)’ waarin de loyaliteit aan the right woman een voor mooie twist zorgt, zijn het die stemmen van CT Heida en Inki de Jong die deze song extra smeuïg maken. Geen blues zonder gedonder in de liefde, het is zou oud als de weg naar Rome, luister maar naar ‘You Left Me Standing (You’re So Cold As Ice)’. Dan volgt er weer zo’n lekkere song uit het hart met ‘Keep The Fire Burning’. Zanger Teo legt er z’n ziel in en dat hoor je. Wat ik er zelf tof aan vind is hoe de rest van de band deze song draagt en hoe gitaar en zang hier zo mooi hand in hand gaan in deze heerlijke top-song!

Met het geluid van een regenbui, een akoestisch gitaar wordt één van de mooiste songs op dit album ingeluid.  ‘Last Train’ heet deze en heeft een beetje van de vibe van ‘One’ van U2, een compliment wat mij betreft als je dat zó subtiel weet te doen. Is het een afscheid van het leven? Of over misschien wel je grootste afscheid van de liefde van je leven?

In de laatste song is het lekker stoeien in een andere jas, die van de jazz. En dat gaat ze goed af met ‘Way Of Love’ met daarin die lekkere saxofoon van Steven Sluiter. Met een knipoog naar ‘Love Hurts’ (Everly Brothers/Nazareth) zoeken de mannen de grenzen op van hun muzikale spectrum en is het gewoon lekker samen muziek maken en elkaar wat uitdagen. Denk dat ze dat live ook zeker doen met deze.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik the Sidekicks tot voor kort niet zo goed kende. Ik ben aangenaam verrast door deze muzikanten die in het Groningse Meulhörn wortel schoten. De zelf geschreven songs, die zanger Teo de Haan als gegoten zitten, worden knap vorm gegeven door z’n muzikale maten en buddies. Een speciale vermelding voor de dames die dit vocaal ondersteunen. Dit moet ook live toch wel heel speciaal zijn. Gaat dat zien! (GJG 9,2)