Aaron Boyd - Coming Undone

Vorig jaar, aan het eind van de zomer, werden we aangenaam verrast met een nieuw album van Aaron Boyd. Net als bij z’n vorige album, was het best een uitdaging om deze te pakken te krijgen. Via eigen beheer lukte dat uiteindelijk en sinds het einde van vorig jaar is ‘Coming Undone’ zelfs via Nederlandse distributie verkrijgbaar.

Die eerste song ‘All The Good Times’ doet mij met name door een fraaie pedalsteel denken aan het thema uit de film ‘Brokeback Mountain’ denken en de sfeer van ‘Wicked Game’ van Chris Isaak, een schitterende sferische song over ‘bad seeds sown’ en de pijn die daarbij komt kijken. Misschien wel één van de tofste songs van 2023. Aaron verhaalt in rustig tempo over het herpakken van zichzelf en waarom hij zover gekomen is. Hij heeft een aangename stem en wist aangenaam te verrassen op Take Root vorig jaar.

Geen album waar je vrolijk van wordt, weglopen van je problemen en precies weten waarom het zo beroerd gelopen is. In ‘Coming Undone’ weet hij precies te roeren in die plek waar het zeer doet, de bodem. Maar ook even dagdromen van een lach die je toegeworpen krijgt in een bar. Op musicaaronboyd.com las ik dat sinds de geboorte van z’n dochter hij zich herpakte met de focus op het leven en niet ‘the bottle’.

Focus en rust leveren dit zeer aangename album op dat met z’n songs traag meandert in het landschap van de americana. De ene keer is het de pedalsteel en in ‘Virginia’ een fraaie dobro die z’n song smaakvol benadrukt en is het heerlijk dagdromen onder een oude eik en is het leven ineens een stuk minder heavy. Prachtig dat begin van ‘The Very First Day’, die stem van Aaron over die muziek waar ik niet echt de vinger achter krijg, prachtig sferisch. Deze magistrale ode aan het eenvoudige leven van hard werken en familie leven en klein geluk klinkt nergens cliché en weet haast iets van betovering op te roepen.

Zingen over moeilijke tijden, in het meeslepende ‘Hard Times Like These’ samen met Abby Hamilton, klinkt bevlogen en fraai ingetogen en kun je denk ik alleen ook zo zingen als je dat achter je hebt gelaten. Een prachtige song over z’n opa die hij graag om raad zou willen vragen in het schitterende ‘Heaven’ waarin de hard-times ook z’n oma hard raken. Prachtige begeleiding ook in deze fraaie song met mooie echo’s van Israel Nash. In veel van z’n songs klinkt het verlangen door om aan die eerlijke harten die hij ontmoet, recht te doen, zoals in ‘Mags’.

Het leven on the road, daar kun je romantisch over dagdromen, maar de praktijk ligt vaak dichter bij een song als ‘Some Dark Bar’ of ‘Kentucky Bluebird’(met weer een donders fraaie pedalsteel en Abby’s backing vocals). Het is totale onthaasting op dit album van Aaron Boyd die met z’n muzikale schilderingen, doet je bijna verlangen naar dit leven met al z’n overzichtelijke problemen. ‘Earthly Sorrow’ is een gezongen biecht waar hij niemand mee durft te confronteren, hij zou tussen four-walls belanden. De viool kan samen met de dobro hierover getuigen. 

In deze laatste week waarin jullie ons je jaarlijstjes kunnen mailen, moest ik even, net als met Josh Gray, jullie aandacht vragen voor één van die fraaie albums uit 2023…Aaron Boyd’s ‘Coming Undone’

(GJG 9,5)