Recensie: Ryan Bingham – Watch Out For The Wolf

Al een maandje uit dit nieuwe album van Ryan Bingham. Een album dat verschijnt na een scheiding en een huwelijk van 12 jaar met Anna Axster. Dat geeft dit album een wat donkerder tintje maar toch ook een opgefriste sound. Ryan Bingham stal ons aller hart met z’n verpletterende plaat ‘Mescalito’ (verplichtte kost voor ELKE rootsliefhebber)  en we zagen hem al vele malen live in Amsterdam (Paradiso, Tolhuistuin, Melkweg). Magisch blijft die onverwoestbaar gave stem die door whiskey z’n karakter kreeg, rauw en geladen met emotie.

Ik ben aangenaam verrast door de eerste song, het ritmische ‘Where My Wild Things Are’ met z’n catchy gefloten melodie en het relaas van slapen onder de sterren, na terug geworpen te zijn door een (hart)zeer. Muzikaal gezien is dit Ryan in z’n element. ‘Automated’ heeft een fijne Snow Patrol achtige vibe en schets een beeld van een stel gevangen in een sleur. Het is niet bepaald cliché hoe hier het country-hartzeer muzikaal uitpakt, Ryan tapt duidelijk uit een ander vaatje whiskey hier.

‘Shivers’ lijkt een relaas van een nacht vol blues, veel alcohol en vechten met demonen. In een wat dreigende haast sinistere sfeer, vliegen hier schetsen van een dolende ziel voorbij. Aansluitend volgt schitterend natives-ritme van ‘Internal Intermission’ waarin een gitaar aanklopt en zich mengt in de instrumentale conversatie. Het had zo gepast op dat prachtige album van Robbie Robertson’s ‘Music For the Native Americans uit 1994.

‘River Of Love’ komt rechtstreeks uit Ryan’s muzikale dna en klinkt weer vertrouwd in de oren. Een banjo die het naar z’n zin heeft, net als het ritme en een gitaar die de song weer lekker inkleurt. Aangevuld met de dromen over de fijne dame die de balans gaf in z’n leven bij het nachtelijk kampvuur met de deken van het donker om zich heen. ‘Devil Stole My Stole’ is ook zo’n pareltjes, een aangeslagen Ryan zingt over het zich terugtrekken en de balans op te maken. Hij weet dit alles in een toffe song te vangen.

Je herpakken, dat doet hij in die prachtsong  ’This Life’, met weer z’n onweerstaan lekkere whistle en cadans. Ryan weet voor zichzelf hoe hij in elkaar steekt en hoe verleden en toekomst verbonden zijn. Vocaal schuurt het hier fraai langs de randjes. Met zeven songs wellicht aan de korte kant maar Ryan Bingham, maar midden in het habitat van de wolf, wordt je gedwongen scherp en oplettend te zijn als je wordt terug geworpen op jezelf. Die essentie is gevangen op deze plaat.

Wat zou het toch gaaf zijn als deze man een keer bij Take Root mag opdraven en live op tv te zien is. Dan zullen er nog een hoop mensen worden wakker geschud zoals ‘Traveller’ dat voor Chris Stapleton deed…it’s about damn time!! (GJG 9,4)