Martyn Joseph – This Is What I Have To Say
Dit jaar begon vrij rustig qua releases op rootsgebied. Een nieuw album van Martyn Joseph was dan ook meer dan welkom! In eerste instantie landde deze nog niet direct bij me, het geroezemoes van alledag ontnam toch een beetje het zicht op de lyrics en de muziek. Pas toen ik op een zondagmiddag een crosstrainer in elkaar zette, luisterde ik met meer focus en zonder afleiding. Dan komt het een stuk beter binnen als er iemand wat te zeggen heeft, zeker van Martyn Joseph.
In de eerste song ‘Folding’ zingt Martyn over de grillen van het leven. Een gitaar en een prachtige cello zorgen voor een stemmige sfeer, terwijl een vlieger zich overgeeft aan de wind…maar niet weerloos is. Dit album klinkt transparant en helder en is heel goed opgenomen. Het leven echter kan hard en meedogenloos zijn. De veerkracht van de mens wordt in het prachtige ‘Pacific Northwest’ lyrisch verwoord en gezongen en toont karakter door het leven te leven.
Oog voor de medemens, het zit diep verankerd in de songs van Joseph. ‘Albert’s Place’ is zo’n song, een oase van rechtvaardigheid, gelijke kansen en ‘gezien’ worden. Knap hoe Martyn dat qua sfeer weet te duiden en neer te zetten. Wat is ‘Grateful’ toch een prachtige song, lees de songtekst er maar eens op na. Een machtige stroom van woorden van bescheidenheid en dankbaarheid, een song die hoop geeft en weerstand biedt. Diep graven in wat de ziel van een mens moet zijn, dat is wat er gebeurd in ‘I’d Take You Out’. Als geweld, misdaad en het kwaad alleen gestopt kunnen worden met een gelijk antwoord…een dilemma in een intens gevoelde en hartverscheurende song. Dit is Martyn Joseph op z’n best.
Martyn weet dat cynisme niets brengt. Hij giet z’n woede over het onrecht zó in z’n songs dat die hoop bieden en ruimte voor voorzichtig optimisme. Dat doet hij al z’n hele leven, maar op dit album lijkt hij daar nog beter in te slagen door zijn songs krachtig te stalen met liefde en hoop. Een song als ‘Waiting For The Rain’ kan je alleen schrijven met levenservaring en de wetenschap dat de meeste mensen deugen. ‘Take Me To Love’, met die fraaie stem van Antje Duvekot en de cello van Liz Hanks, laat de tijdloze boodschap van iemand als Bob Marley fraai resoneren.
Waar haalt iemand toch die inspiratie vandaan? Dat je na zoveel albums en songs nog steeds zo bevlogen en ingetogen als mens weet te klinken? ‘It’s A Fine Thing’, met Andrew Couglan fraai op de basgitaar, geeft het antwoord. Het vertrouwen in het goede en de liefde tussen mensen die ruimte geven aan elkaar: “two souls on a journey”.
In z’n songs klinkt Martyn nergens prekerig. Ze ademen muzikaal als iemand als Mark Knopfler en weten tekstueel vooral te inspireren. In ‘You’re Still Here’ zit de tekstregel “So I walk with you, my dreams in your hand. Amazed that you love me and you understand”. Bob Dylan heeft een album met de titel “Together Through Life”, wat ik een prachtig universeel en inspirerend thema vind. Op dit album gonst díe urgentie in z’n songs maar dat is nergens storend. Liefde voor elkaar en voor de medemens, een rode draad in een prachtige reeks albums. In de laatste song ‘Without You’ (waarin z’n vrouw Justine Joseph de piano speelt) zingt Martyn over wat zijn leven zin geeft en de motor is van de mens Martyn Joseph. Een prachtig album, ik kan je alleen maar aanraden eens goed te luisteren naar wat deze man te zeggen heeft. Luisteren, een prachtig werkwoord.
(GJG 10,0)
