Filters

Blog

Met de Asser bluesdagen nog vers in het geheugen luister ik naar Hip Shakin’, het eerste album van de The Mississippi Kings, en denk ik terug aan het bluesweekend.

In de week van de blues verras ik jullie graag met een heel ander album. Alweer twee weken geleden vroeg een jonge man me erom, Woodkid, nog nooit van gehoord. “Doe me dan die Hozier maar”,  die toen draaide in de winkel. Nou als je mij dan wilt triggeren, moet je zo’n opmerking maken!! Dus moest ik gewoon die Woodkid gaan checken. Ik bestelde de cd en werd na beluistering totaal verrast, ouderwets heerlijk zelfs!

Martyn Joseph is in de laatste jaren uitgegroeid tot één van m’n favorieten. Deze Springsteen van Wales heeft net als Bruce een sociaal geweten en laat dat transparant in z’n songs doorschemeren. Doordat zijn muziek hem overal op aarde heeft gebracht, liep hij ook tegen vele humanitaire misstanden aan. Hij richtte daarom vorig jaar de ‘Let yourself Trust’ op waarmee hij geld inzamelt voor kleine projecten waarmee hij weer wat lucht brengt in het leven van deze mensen. Hij nam tien songs van hemzelf opnieuw op en voegde daar het vlammende ‘Luxury of despair’ als nieuw song aan toe.

Zo halverwege december 2014 kreeg ik ineens de nieuwe cd van Ryan Bingham via de post opgestuurd, van hemzelf nota bene! Ik was aangenaam verrast aangezien de cd dit jaar zou uitkomen. Een week later belde onze importeur dat ze ‘Fear and Saturday night’ binnen hadden in hun magazijn. Snel bestellen dus want Bingham is bij ons een roots-held uit de eredivisie!!

Onlangs mocht ik even aanschuiven in het Top 2000 Café. Man wat was het er gezellig, allemaal muziekliefhebbers die dan door Don Leon Blokhuis bijgespijkerd worden met leuke weetjes. Dagelijks is er dan iemand, meestal een bekende Nederlander, die een artiest in het zonnetje zet. Nu dus een Smildeger. Want welk onrecht heeft deze lijst nu weer getroffen…op slechts 1172 staat ‘Wedstrijd’ van Bram Vermeulen (en hij zakt ook nog flink). Het is toch werkelijk niet te geloven dat die man zo laag staat in deze lijst der lijsten. Wat een cultuurbarbaren!!

Afgelopen weekend waren we op de cd-afdeling getuige van iets sensationeels. Nog nooit eerder vlogen er zoveel cd’s in twee dagen de deur uit!! Wat er aan de hand was? Adele…who else?!! Gelukkig waren we er goed op voorbereid, met voor ons de grootste bestelling ooit. Natuurlijk gaf die geweldige eerste single ‘Hello’ iedereen volop vertrouwen en is die inmiddels (in recordtempo) de hit van het jaar. Maar hier is toch duidelijk meer aan de hand. In alle rust heeft ze aan ‘25’ gewerkt en heeft ze ‘21’achter zich gelaten, een album dat de muziekindustrie finaal op z’n kop zette.

Het borrelde al een tijdje op allerlei fora, de naam Chris Stapleton. Chris wie? Chris Stapleton! Chris, nu 37 jaar, schreef een trits (hit)songs voor diverse country artiesten. Hij zat in de band the Steeldrivers en ook in the Jompson Brothers. Z’n collega’s dragen hem op handen…en wij op de cd-afdeling ook. Wat een magistraal en geweldig album is dit!!! Liefhebbers van Ryan Bingham, Israel Nash Gripka, Matt Andersen en Jamey Johnson raken hier helemaal van in extase!! Een schitterende stem in het genre (roots/country/blues) maar bovenal een liedjessmid die z’n weerga niet kent.

De afgelopen maand ben ik twee keer naar The Wood Brothers geweest, de eerste show van de Europese tour in de Oosterpoort in Groningen en de laatste show van de tour, in Lux in Nijmegen.
Nu vind ik, zoals jullie vast al eens gemerkt hebben, The Wood Brothers echt geweldig. Maar ik was ook heel aangenaam verrast door het voorprogramma dat de broers dit jaar hadden meegenomen, Carsie Blanton.

Afgelopen april stonden Sander en Arnout in de grote zaal van de Nieuwe Kolk, dat was vet kicken want het was echt een weergaloos optreden. Samen met collega’s  Gerrie en Robin hebben we daar even flink van genoten. Van hun optreden afgelopen april in de Oosterpoort te Groningen is deze opname gemaakt.  Deze 13 songs ‘In stereo’ geven mooi weer wat je van een avondje Tangarine kunt verwachten, twee rasechte muzikanten die feilloos op elkaar ingespeeld zijn en twee stemmen die bijna als één combineren.

Na een aantal Nederlandstalige albums komt JW Roy weer met een echt Americana album, iets waar hij al veel lovende kritieken mee oogstte. Dit keer in misschien wel de mooiste cd-verpakking van dit jaar, een boek van maar liefst 155 pagina’s. Als je een boek begint met een acht pagina’s tellend verhaal over Townes van Zandt, dan heb je bij mij sowieso al een streepje voor. Zo staat dit boek vol met verhalen over artiesten (Townes van Zandt, John Hiatt, Hank III, Guy Clark en Dale Watson) om er maar even een paar te noemen.