Daniël Lohues – Nou

Zit er een rem op de creativiteit van Lohues? Dat is een retorische vraag toch, want zie hier het begin van de lente met een nieuw album dat ‘Nou’ heet. Twee jaar na het album ‘Daniël Lohues’ uit 2022. De kaarten voor de nieuwe theater tour zijn al maanden in de pocket maar de aankondiging van de muziek hiervan was daar ineens en twee weken later lagen het vinyl en de spiegelplaatjes bij ons in de toko, gas op de lollie noemen we dat.

Zwart/wit artwork, dat was het eerste wat me opviel en geeft een draai van 180 graden en je houdt het zelfde zicht op de album-cover, nou kom daar maar eens op. Met de piano rijgt Lohues twee parels aaneen met de belofte van lente (‘De Dag Dat ’t Mooi Weer Weud’) en het bekennen van ondeugd uit z’n jeugd en tweede jeugd en hoe nou net dat weer onder een vergrootglas ligt (‘Ik Heb ’t Daon). Mooie melancholie en verdwalen in somberte en allennig met je gedachten. Maar allennig ben je nooit als je zo lekker aan de piano mag knooien. Prachtig toch zo’n song als ‘Je Kunt Niet Altijd Zes Gooien’?! Het is pure vintage-Lohues die verwonderd en antwoord geeft op de vraag in de aanvang…’Nee!’

‘Waorom Niet?’ laat wat meer instrumentarium horen en ook een positief boodschap: Grijp je kansen. Prachtig hoe Lohues met 2 betekenissen stoeit in het muzikaal spaarzame ‘ ’t Komp De Hondsrug Niet Over’. Een album dat weer een hoog allennig gehalte heeft in tekst en muziek. Mooi zo’n mondharmonica en toetsen-verbastering in ‘Dan Red Ik ’t Wel’. En dan even wat meer muzikale vaart in ‘De Emmenaar En De Olifant’ waar het muzikale ‘Op Fietse’ gevoel als een warm zonnetje de kou verjaagd. Gaaf ook dat in de tekst er zo’n gevoel van vrijheid zit om te zijn wie je bent en je geen fuck van de rest aan te trekken, heerlijk!

In ‘Ojee, Daor Gaon We Weer’ is er weer dat heerlijke thema van de liefde die te pas en te onpas je kan overvallen. Zit je daar net vrij en blij in Frankrijk …is ie d’r weer. Hoe ga je daar mee om? Gelukkig weet een piano raad… Net als in ‘Beter As Goed’ blijft het worstelen, zij nu in jazzy sferen… Dan volgt die prachtige song ‘Mien Kamertie’, heel herkenbaar dat verlangen naar onbezorgde tijden. Mooi hoe deze song muzikaal en in tekst een mooie tijd weergeeft, een klassieker deze!

Dat geld ook voor ‘Asof Der Gien Wark In De Wereld Is’ waarin je 3 historische momenten met Van Gogh, Hitler en Jezus aaneen geregen worden met een vertrouwde levensles. Dat iemand anders het een stuk slimmer kan hebben wordt in het heerlijke (muzikale) ‘Zingen Is Twee Keer Bidden’ geweldig uit de doeken gedaan. Mooie afsluiter zou dit zijn voor een avondje theater. Het loslaten van de liefde is een terugkerend thema. Zoals in ‘As As Gien Verbrande Turf Was’ en het weer een mooi excuus om achter de piano te kruipen, daar hoor ik hem toch graag.

Knap hoe Daniël je haast argeloos 40 minuten bij de les weet te houden met gevoelens van allennig wezen, hoe je zelf te herpakken, het constateren van menselijk falen, leven en laten leven, (muzikaal) van het leven genieten. Ik kijk weer uit naar de theater manifestatie van dit nieuwe hoofdstuk en ben benieuwd naar de bijhorende verhalen. Hoe vaak zal het ‘Nou nou’ voorbij komen in Drentse nuchterheid?!

(GJG 9,8)