Vayndog - Chubby Lynn Versus Hare And Hounds

Onlangs kreeg uw gelegenheidsrecensent op de Muziekafdeling van Warenhuis Vanderveen het album Chubby Lynn Versus Hare And Hounds van de formatie Vayndog in de handen gedrukt met het verzoek om na beluistering een recensie te schrijven. Reden voor het verzoek was een verklaring van frontman Richard Veen dat de titel van het album geïnspireerd was op een Kinks-album uit 1970 met de titel Lola Versus Powerman & The Moneygoround (Part One) en daardoor was uw gelegenheidsrecensent, tevens liefhebber van de muziek van The Kinks, de aangewezen persoon om het album te recenseren.

Kan ik naast de titel de invloed van Ray Davies en co. Bespeuren in de muziek van Vayndog? Als ik eerlijk ben, niet echt. Wat ik wel hoor is dat Richard Veen bij tijd en wijle composities schrijft die uitpakken als miniatuurverhalen, met een kop en een staart. Soms observerend, soms puttend uit eigen ervaringen en herinneringen. En dat is wat Ray Davies ook erg veel en graag deed. Zijn beste composities zijn altijd geschreven vanuit de derde persoon en beschrijven de mens en zijn/haar worsteling met instanties in de maatschappij. Met mededogen voor die mensen, dat wel, en soms met humor en ironie. Deze eigenschappen zijn ook terug te vinden in de composities van Richard Veen. Ook de invloed van Kinks-gitarist Dave Davies als componist is terug te horen in het nummer waarin Richard Veen bekend in zijn jeugd een vriendje te hebben bedonderd. Het grote verschil tussen broers Ray en Dave is dat laatstgenoemde nooit bang is geweest om persoonlijke ontboezemingen in zijn composities op te nemen. Richard Veen heeft de vaardigheid om beide schrijfstijlen in één persoon te verenigen.

De sound van Vayndog is wat mij betreft pure roots maar wel met invloeden uit de zestiger jaren. Tot mijn grote vreugde is op een aantal liedjes een mellotron te horen, de voorloper van de synthesizer. Dat instrument is tijdens de psychedelische periode van de sixties gebruikt door talloze groepen en artiesten. Natuurlijk The Kinks, maar ook The Beatles, Small Faces, Hollies en The Rolling Stones. En als ik aan één groep moet denken als ik de stem van Richard hoor dan is dat de laatstgenoemde. Het nummer Got To Go Home met name klinkt dankzij het gebruik van de slide gitaar als een outtake van Rolling Stones album Beggars Banquet uit 1968.

In totaliteit heeft Chubby Lynn Versus Hare And Hounds wel genoeg eigen smoel om niet afgedaan te worden als een Rolling Stones tribute band. De produktie van het album is glashelder, een knappe prestaties als je bedenkt dat gitaar en vocalen bij Richard in de huiskamer zijn opgenomen en dat daarna bas, drums en additionele instrumenten door andere muzikanten zijn toegevoegd op diverse locaties. Ik hoor naast mellotron ook nog saxofoon, trompet, piano, keyboards, mandoline en (Hammond?) orgel. Dankzij de diverse instrumentatie van de liedjes is er diversiteit, maar gelukkig nergens stuurloos. De liedjes klokken op een paar uitzonderingen na allemaal binnen de drie minuten, waardoor de kans op verveling uitblijft. Dat is ook een les die Richard van de grootmeesters uit de zestiger jaren heeft geleerd.

Een knappe prestatie om met zo’n fraai geproduceerd en afwisselend album op de proppen te komen. Het album van The Kinks kreeg als subtitel Part One mee van Ray Davies. Een deel twee is er echter nooit van gekomen omdat de groep wisselde van platenmaatschappij. Hopelijk dat Vayndog wel in staat is om met een mooi vervolg op dit album te komen. Complimenten aan Richard Veen en zijn muzikale vrienden.

Gert Eggens