Sean Webster – Almost (2/4/22)

Afgelopen zaterdag was Sean Webster één van de artiesten tijdens de Asser Bluesdagen 2022. We hadden in 2017 tijdens diezelfde Bluesdagen al eens  een instore gehad met de beste man. Toen maakte hij al flinke indruk met z’n machtige strot en een prachtige cover van U2’s ‘With or without You’. Z’n muziek was vooral bij de optredens van Sean te koop en een enkele winkel in Nederland die z’n muziek een warm hart toedraagt.

Groot was de grijns op zijn gezicht toen hij z’n nieuwe album bij ons op de bar zag staan met zijn foto en een toonbank display met zijn nieuwe album ‘Almost’. Dankzij de mannen van de Asser Bluesdagen hadden we Sean weer te gast op de zaterdag middag. Veel is de man niet nodig om een geweldige indruk te maken: Z’n gitaar, wat power via de luidspeakers en die magistrale strot.

Het album ‘Almost’ wordt al sinds release leuk verkocht maar kreeg dankzij dit optreden een ferme boost. 9 Songs staan er op, 8 covers en een eigen compositie. Maar van die covers weet Sean echt iets speciaals te maken. Heel relaxt begint hij met zijn versie van Roxanne (bekend van the Police), z’n gitaarspel is wat jazzy en z’n stem ademt passie. Met Eric Bibb’s volgt een fraaie versie van ‘Circles’, een aangrijpend relaas van iemand die helemaal stuk zit en als laatste strohalm bij z’n maat aanklopt. Je wordt er stil van hoe Sean deze song rechtstreeks uit z’n hart weet te streamen.

Met ‘Feels Like Rain’ (van John Hiatt) schuurt die stem fijn in emotie-stand, toch zou ik wel eens met een electrische gitaar willen horen, vast ook een mooie combinatie. Verrassend is het fluitje aan het eind die deze acoustische versie een verrassend eind geeft. Dan volgt mijn favoriet ‘This bad this low’. Die krijgt percussie, bas en fraai uitwaaierende toetsen die me aan ‘Iris’van the Goo Goo Dolls doen denken of sommige songs van de Amerikaanse band Train. Echt een weergaloze prachtige sad song.
Met ‘Win it back’ keren we weer terug naar het pure acoustic met deze zelf geschreven song. Mooie song over het momentum van de liefde en die de kans geven voordat een blauwe lucht weer donker kleurt. Die krijgt met een electrische gitaar live net even wat meer venijn maar staat hier acoustic ook. Sean kruipt helemaal onder de huid van de song ‘Let Me Leave’ van Marc Broussard, veul hartzeer hier. Natuurlijk mag er geen song van blues-man Matt Andersen ontbreken, het imposante ‘Broken Man’ staat hier in de acoustische stijgers. Hoe zou dat als duet van hun beide wel niet klinken? Hier klinkt het als een fraaie man-op-de-crossroads song.

‘Either Way’ van Chris Stapleton is een country song waar de muren met blues behangen zijn, dat voelt Sean hier feilloos aan. En met de ‘Thanks But No Thanks’ van Waylon krijg ik toch kippenvel van hoe Sean die song hier brengt. Hij zingt hier laag en hoog in deze puike song waar die electrische gitaar het hartzeer definitief van de muren schuurt, wat een uitsmijter!

Met z’n 45 jaar, waarvan hij er al 10 in Nederland woont, heeft Sean een rugzak vol levenservaring. Met dit album geeft hij een verfrissende draai aan z’n carriere met een stem die gemaakt is voor de blues, dus duik in je soul Sean en graaf naar die songs die daar absoluut verborgen zijn. Spar verder met Waylon, Lohues of maak die duetten plaat met Matt and keep that voice in the center of attention!

(Copyright / GJG 9,0)