Chris Eckman – Where The Spirit rests (Glitterhouse)

Chris Eckman, hij stond al eens eerder bij mij op de stoep met een vorig album (Harney County), maar ik deed nog niet open. In de zomer van ’21 was hij er ineens weer. Ik deed open…we maakten in zeer rustig tempo kennis. Geregeld draaiden we dit album op onze afdeling en elke keer betrapte mezelf erop dat ie steeds mooier werd en me steeds meer boeide.

Met een zo’n mooie donkere, haast fluisterend stem (Cohen/Peter Oren) en z’n gitaar schets hij een  somber landschap. Veel verschillende meningen, wie durft te kiezen? ‘They Call It The Big Shakedown…I Call It Whatever First Came To My Head’ Een bezwerende song met een prachtig duistere sfeer, in de eerste song ‘Early Snow’ waarin hij in z’n teksten waar neemt maar niet de waarheid ontheemt. 

Het tempo is traag en bezwerend, een fraaie pedalsteel in ‘This Curving Track’ waarin in moeizaam tempo, Chris Eckman in gesprek met zichzelf, wandelt in een dromerig landschap en dat tekstueel prachtig bijpassend verwoord. ‘Cabin Fever’ is één van die songs die met sfeer, cadans je weten te hypnotiseren. Dit is wat mij betreft één van de tofste songs van ’21, de sfeer is mysterieus en meeslepend, de teksten zijn poëtisch over het donker en verlies en als een prettige koortsdroom die maar niet wil stoppen.

‘Drinking In America’ gooit er nog een schepje bovenop. Sterk leunend op pedalsteel sferen, strompelend met een wandelstok aan de hand, lijkt dit een metafoor voor een land dat z’n soul kwijt is. De stem van Chris gidst ons door een doolhof van repeterende teksten: “Drinking in America, Getting Wasted In America, Drunk As A Skunk”…bepaald geen West Side Story en voorbij de 7 minuten klokkend.

Muzikaal blijft het een boeiende trip. De spaarzaam gedoseerde gitaren in ‘Northern Lights’ is dit  een tocht door ijskoude ijsvlaktes? Zijn we in een eeuwig duister beland? Is deze trip de state-of-mind van de zanger? Chris weet beklemming mooi te verwoorden en houdt een kacheltje aan de gang dat spaarzaam brandt en wat warmte afgeeft. Je kunt je voorstellen dat iemand deze songs schrijft tijdens een (gedwongen) verblijf van maanden in afzondering in een hut in de sneeuw.

‘Where The Spirit Rests’ komt op mij over als de weerspiegeling van een jaar van stilstand. Reflecteren op contradictie, leugens en halve waarheden. Of dit nu over een liefde of de veerkracht van de mensheid gaat….vul maar in. Is het een vertraagde dans in het Twin Peaks café waar, als je in de spiegel kijkt, je alleen lijkt te dansen...met herinneringen? Half-trues & the lies…in negen minuten meeslepende madness…

Is CTFD (Calm The Fuck Down) een akoestische zelf-therapie reflectie? De zanger is druk in z’n hoofd met a-racing-mind. Hoe tot kalmte te komen en degene kennen die dat voor elkaar krijgt...
Een bijzonder en boeiend album dit ‘Where The Spirit Rests’ dat muzikaal erg meeslepend is met z’n teksten de kaders niet te veel omlijst maar ze juist omver gooit. Blij dat ik de deur open heb gedaan…

(Copyright GJ4music / 9,2)