PWR Up - AC/DC (30/11/20)

De band AC/DC kreeg het nodige voor z’n kiezen de afgelopen jaren. Het overlijden van ritme-gitarist Malcolm, de gehoorproblemen van zanger Brian Johnson, drummer Phil Rudd die armpje drukte met de wet, bassist Cliff Williams met pensioen. Maar voor gitarist Angus Young bleef AC/DC borrelen en kon er absoluut geen sprake zijn van ‘einde verhaal’.

Hij wilde door. Voor Malcolm, z’n rots in de branding binnen de band. Angus sprak een portie ouderwetse ‘Australian Guts’ en geduld aan om wat hij nog met Malcolm geschreven had af te maken tot een echt AC/DC album. Geen restmateriaal maar toffe ideeën, die ten tijde van ‘Black Ice’ en ‘Rock or Bust’ albums niet uitgewerkt waren.

Net als ten tijde van het ‘Back in Black’ album moesten Angus en z’n mannen AC/DC als het ware opnieuw uitvinden. En dat lukte! Met veel geduld belandde iedereen weer op z’n plek, met neef Stevie Young op ritme gitaar en samen met producer Brendan O’Brien. En verdomd, de AC/DC-sound knalt weer als vanouds!

De uit duizenden herkenbare zang van Brian (de senior van de band) bruist van de energie en opener ‘Realize’ dendert als een locomotief op het spoor van de classic rock, full throttle en chills down the spine van elke rockliefhebber! Puntige rocksongs met een vette bas in ‘Shot in the Dark’ (Beats a walk in the park) van Cliff. Misschien wel het lijflied van de vuurwerk-rookies straks eind december?!

Mocht AC/DC live komen spelen in 2021 (en reken maar dat ik daar bij zal zijn), dan zal de song ‘Through The Mist of Time’ niet ontbreken. Die vat de laatste jaren van twijfels en onzekerheid mooi samen. ‘Kick you when you’re down’ heeft een heerlijk meezingrefrein en lekker gitaarwerk, één van m’n favoriete songs van dit album. Strak dat nummer ‘Witch’s Spell’. En dat je met de blauwdruk van een AC/DC-song toch mooi kunt stoeien, blijkt wel uit de boogie-drive van ‘Demon Fire’.

‘Systems Down’ is met z’n droge drums en vette bas zo’n lekker nummer waarin tekstueel van alles ontspoort, maar AC/DC geweldig op stoom blijft. Het dampende ‘Money Shot’ volgt. Mooi om te horen hoe met de basis-sound van AC/DC en een shot Rhythm&Blues je verder geen trucjes nodig hebt om een goeie song te maken. Niet uit een computer, maar gewoon met echte instrumenten, afsluiter ‘Code Red’. Een song die stoeit met de vertrouwde sound met een donders lekker resultaat.

Het is mooi om de veerkracht van classic-rockmuziek anno 2020 te zien. Deep Purple kwam met een ijzersterke plaat dit jaar. Het overlijden van Eddie van Halen maakte dat ik weer al hun albums draaide. Metallica deed opnieuw een gave set met een klassiek orkest. En nu toont AC/DC met een portie authentieke veerkracht van jewelste dat rock er nog steeds toe doet.

Geduld wordt dit jaar flink op de proef gesteld, want wat missen we de liveshows. Lekker met z’n allen los gaan op rockmuziek. Wat krijg je daar toch zin in met een plaat als deze!!

(GJG 8,9) 

Gert Jan Gjaltema ©