Vanderlinde – Muy Rico (Snakebite Records)

Strijders zijn het, al die muzikanten die maar door gaan in tijden vol onzekerheid over optredens en of je wat van je gemaakte kosten terug mag verdienen. Maar bovenal het missen van die blikken van je publiek, die soms magische connectie. Muziek, cultuur…het zijn basisbehoeftes, ze kleuren ons leven en geven ons iets mee of iets om naar uit te kijken. Dat is niet in geld uit te drukken. Gelukkig kun we veel van die strijders steunen met de aankoop van een nieuw album of iets uit de merchandise reeks. Of in mijn geval, een schop onder m’n je weet wel om eens uit de startblokken te schieten met deze recensie.

Arjan van der Linde is één van die mensen die we in ons muzikale hart zouden mogen sluiten. Met zijn band Vanderlinde timmert hij al jaren stevig aan de weg over Europese paden maar heeft z’n hart ook verpand aan de bijna 80 kinderen in een weeshuis in Ecuador. ‘Muy Rico’ ademt complete zorgeloosheid uit als een heerlijke zomer bries waarmee je even alle zorgen vergeet. Blij kunnen zijn met een gevulde maag en een dans op het strand…en als luisteraar even naar jezelf in de spiegel kijken.... en echt naar jezelf kijken.

In ’40 Million Miles’ is het weer naar ons zelf kijken, hoe we met onze blauwe planeet omspringen. Net als John Mayer of Jason Mraz is de boodschap verpakt met een fijne hippie vibe maar dan wel eentje gewapend met kennis. ‘Suicide Shower’ is een song met een verslavend ritme en de struggle van een vriend die z’n maat niet bereikt in z’n strijd tegen het donker, met muzikaal gezien... fijn gitaarwerk.

Met ‘Etched In Skies Of Blue’ is het prachtig terugblikken op een relatie als een fijne zomerse avond met een zon die verzinkt in een bad vol warme herinneringen. Muzikaal ook een heerlijke song om het je blote voeten in te waden. ‘Every Note I Play Today’ (wie reikt Rob de Nijs hier de Nederlandstalige tekst aan?) is een toffe reflectie op een overleden en uit het oog verloren vriend.

Roel Spanjers zwengelt met z’n hammond, een mooie filosofie over het leven (en wat daarna komt) aan. Als de zon is ondergegaan…wie neemt dan het stokje over? Wie is er voor je als je frontaal op een muur klapt?  (‘Hit the Wall’).  Levensvreugde in de gegunde hit ‘Norwegian Mood’ waar de vreugde van de tv-serie Linus niet ver te zoeken is.  Berusting in een vriendschap die niet werkt (‘It Won’t End Well) gaat niet met een rockende fuck-you-song maar met een relaxte I-learned-from-life-and-am turning-the-page song.

Mooi dat Arjan niet alle songs mellow houdt maar ook regelmatig met gitaar en toetsenwerk het vuur opstook. ‘When Hands Turn Into Fists’ is zo’n fijne verrassende song waar je zelf je invalshoek mag ontdekken en bepalen. In ‘Little Things’ schuiven de stemmen van Venice aan en is het genieten in een song over de kleine dingen in het leven, die voor de sjeu zorgen. En de song Rosemary (Formerly Known As Miss Molly), met z’n fijne muzikale rock ‘n roll en tekstuele mindf#ck, is zo’n lekker duveltje uit een doosje..

Maar als dan de laatste song zich aandient, ‘I Have Loved You Both’, wordt ik toch even stevig bij de strot gegrepen als Arjan diep graaft en zingt over de band met z’n bipolaire vader. Nu meer dan twintig jaar na zijn dood durft Arjan los te gaan in deze weergaloze en openhartige song. Het machtige gitaarspel op het eind verwoordt echt prachtig wijze de interne strijd van de chaos in z’n hoofd en de onvoorwaardelijke liefde voor z’n vader. Het levert één van zijn urgentste songs op en bovendien magistraal gedaan!

Met z’n puike band en de nodige gastmuzikanten neemt Vanderlinde ons 50 minuten mee in een wereld die pleit voor meer harmonie en focus op het nú aanpakken van de echte problemen. Maar bovenal een  wereld met het recht om mens te mogen zijn. Mooi materiaal om een podium mee in vuur en vlam te zetten! Graag vermeld ik Erwin Musper nog even voor zijn onmisbare rol bij de songteksten, chapeau!

(GJG 9,5)

Voor songteksten:  www.vanderlinde.info/lyrics