Topaz - Israel Nash

Recensie: Israel Nash – Topaz (Desert Folklore Music/Loose)

Begin vorig jaar nog bracht hij nog een prachtige live 2-Lp uit “Across The Water” (die in aanvankelijk nog in mijn jaarlijst vergeten was). Nu ligt z’n zesde studioalbum in de bakken. De man, die ik ervan verdenk Neil Young te hebben beïnvloed dankzij zijn gave om tijd om te buigen, is absoluut één van mijn muzikale helden. En dan ben je natuurlijk razend benieuwd wat hij er nu weer van gemaakt heeft!

Israel Nash woont al jaren op het platte land van Texas en dat ademt zijn muziek dan ook uit. Zijn muziek heeft iets mysterieus dat de tijd oprekt, ombuigt, vervormt, er is geen begin ...er is geen einde. Alsof je een stevige joint opsteekt en je ineens naast de beste man in Texas zit, old friends, een prachtige heldere sterrenhemel en de Melkweg die ineens in beeld schuift. Dat is eerste song  ‘Dividing Lines’ in een notedop: Diepe bas, bezwerende lapsteel, een verrassende saxofoon en die krachtige stem van Nash.

Je voelt je gewoon verbonden met deze magische muziek, ‘Closer’ opent weer met die bas en een mondharmonica blaast z’n zwoele avondwind in je gezicht. In een nachtelijke rit zingt Nash “Out here on the prairie, wishing you were close to me” en dan laagt die muziek zo’n rit tot iets ongrijpbaars, het geheim van de muziek. De sound van Israel Nash wordt deze keer verrijkt met bariton sax en wat meer percussie en schuurt ook wat meer tegen de soul aan, ‘Down in the Country’ krijgt er een heerlijke cadans door.

‘Southern Coasts’ heeft een heerlijke zwevende groove, je voelt de zinderende Texas zon op je huid branden terwijl je duidelijk onder invloed bent van een paar verkoelende biertjes. In ‘Stay’ wordt duidelijk de invloed van thuis isolatie door corona verzacht door het magistrale muzikaal soulvolle 70’s gevoel, wat een episch nummer met die gitaar en bas !!

‘(My heart is a) Canyonheart’ is een heerlijke roadtrip. Soms is het wat moeilijker om de tekst goed te volgen door het rijke kleurenpalet van de muziek. Het album laat zich wegluisteren als een prachtige ode aan de natuur en het landschap (‘Indiana’). Met ‘Howling Wind’ en het dromerige ‘Sutherland Springs’ zitten we op bekend terrein, laatste song krijgt nog een aangename gitaar-boost vlak voor de finish.

En dan volgt de uitsmijter met ‘Pressure’, het politieke vizier van Nash gaat open en er meldt zich een kneiter van een song gedrenkt in 70’s soul en een vervaarlijk lekkere groove met een verrassend slotakkoord (na 4’58’’). Gripka heeft het ‘m weer geflikt, toch een vette 10! (GJG)