Still Time - Karen Matheson

Recensie: Karen Matheson – Still Time (Vertical Records)

Wat een verademing, die prachtige stem van Karen Matheson. Puur en van Schotse bodem die folk-liefhebbers ook kunnen kennen van de folkband Capercaillie. ‘The Dreaming Sea’ was destijds haar solodebuut halverwege de jaren ’90. In die tijd ontdekten we op onze afdeling de één naar de andere prachtige stem of band uit de celtische scene. Wat Mary Black is voor Ierland is Karen voor Schotland. Om Sean Connery nog maar even aan te halen: “A voice touched by God’

Blijkbaar is het alweer 10 jaar geleden dat we voor het laatst een album van Karen Matheson in het Engels te horen kregen. Wat ik het bijzondere van haar muziek vind is dat de tijd tot een halt wordt geroepen en je je weer bewust wordt van het ‘nu’. De eerste song is van de hand van songwriter James Grant, ‘Cassiopeia Coming Through’, Flugel horn, piano, bass en gitaar ontvouwen een prachtig panorama zonder ruis en hectiek.

De cello en bouzouki op ‘The Aragon Mill’ begeleiden een pracht sentimentele song die weet te ontroeren. Ooit geschreven door Andy Irvine, laat die tekst maar even binnen komen…samen met de piano bespelen ze je gevoel. De song ‘Still Time’ is een schitterend hoogtepunt. De prachtige jazzy begeleiding en de reflectie in de lyrics, geven Karen het podium om als een ‘silent storm’ vocaal te stralen. James Grant schreef 4 songs waarvan ‘Little Gun’ een prachtige is over de opvoeding.

Het uptempo traditional ‘The Diamond Ring’ had ook zomaar op een Capercaillie album kunnen staan, met een mooie rol voor de accordeon van Donald Shaw. Net als in de serie Outlander kan Karen ook tijdreizen via de prachtige traditional ‘Lassie with the White Locks’ uit 1794. Een bijzonder gegeven dat de muziek honderden jaren geleden geschreven tot in de toekomst kan reizen.

Weer een juweel van een song is die van de hand van James Grant. ‘The Glory Demon (Soldier on)’ is een anti oorlog song. Muzikaal prachtig van opbouw en met een duidelijke boodschap die helaas nog heel actueel is. Karen schrijft niet haar eigen muziek maar is zich er heel bewust van de culturele bagage die songs hebben over identiteit. ‘Recovery’, een song van Runrig, is daar een mooi voorbeeld van. Prachtig ingetogen wordt hier een machtige song vertolkt.

‘Laurel to a Wreath’ zou zomaar op radio 2 een veel gedraaide song kunnen zijn, een heerlijke cadans in een song met catchy haakjes. Geschreven door wederom James Grant maar dat had ook Martyn Joseph kunnen zijn. ‘Orphan Girl’ handelt over het lot van een jonge vrouw in de  1840’s over of ze wel of niet naar Australië gestuurd zal worden. Dit had wat mij betreft ook een fraai duet kunnen zijn met Mary Black. Deze aangrijpende song zit in het dna van beide zangeressen.

De magistrale afsluiter ‘Ae Fond Kiss’ is een emotionele mokerslag van jewelste, werkelijk een prachtsong met een enorm filmische kracht, een prachtig slotakkoord! Het album ‘Still Time’ kwam tijdens de lockdown na de nodige haperingen tot stand. Het is een puur en emotioneel album geworden met historisch besef, houvast en hoop. Iets waarvan we allemaal wel wat kunnen gebruiken! (GJG 9,8)