Restless soul, heartless city - Mith Rivers (V2 Records)

Mitch Rivers, we hadden hem bijna bij ons in de winkel gehad met de Popronde van 2016. Het lot bepaalde echter anders want er kwam wat tussen. Gelukkig zat Mitch niet stil en maakte hij na z’n eerste EP een volledig album. De man beschikt over een aangename stem en lijkt zo uit een tijdmachine gestapt die een tussenstops maakte in de jaren ‘60 en ‘70. Mitch Rivers heeft een lekkere vintage sound op gitaar en gaat daar lekker los mee in ‘Days and night’. Dat is, in combinatie met een stem die ook nog eens soul in z’n donder heeft, verdomde lekker.

‘Badlands no.5’ is zo’n juweeltje waar the Doors wel raad mee zouden weten. Z’n stem schuurt soms opvallend tegen die van Marc Almond aan en het gevoel van deze song is een mini film op zichzelf. Prachtig hoe hier songstructuren op de schop gaan en het een geslaagde jamsessie lijkt die ook nog binnen de 5 minuten weet te klokken. Lekker bluesy begin van ‘City lights’ die niet de afslag ‘home’ neemt maar de afslag ‘lome zomeravond into-the-night’.  ‘Love will paralyze’ valt op door z’n lengte en muzikaal wordt hier verrassend om de liefde heen gedraaid met een instrumentaal tussenstuk wat je niet vaak in de hedendaagse muziek hoort met dat verrassende lekkere gitaarwerk. Durf jij dat nog Joe B.?

‘Reconsider me’ heeft dromerige accenten en neemt na een minuut of twee een verrassende muzikale wending. Ben benieuwd hoe dit live op het podium gaat worden. ‘Lady of the Bayou’ verrast met een zwoele damesstem en schuifelt  heel aangenaam en onderhuids voorbij zoals Chris Isaak dat ook zo mooi kan. Mitch durft met z’n muziek onverwachte wendingen in te zetten. Wel jammer dat de songteksten er niet bij zitten, zang is wel goed te volgen verder. ‘Silver lining’ vind ik één van de tofste nummers op dit album ontdek zelf maar waarom.

Met ‘Harlem’ krijgt z’n huidige woonplaats Haarlem een soulvolle eerbetoon. Mooi hoe zo’n pedalsteel je het gevoel kan geven dat ‘Harlem’ ergens in het zuiden van de USA ligt, wat een gave song dit!

Op ‘Past midnight’ hoor je goed hoe hoog Mitch kan zingen in een akoestisch nummer met jazzy accenten en dat verderop in de song pepert met wat gitaar. Tja en als de liefde is vervlogen overheerst het bluesy gevoel van de midnight kater die je hebt als je je alleen voelt. Geslaagd debuut album! Ik hoop dat Mitch gauw eens een nieuwe poging onderneemt ons noorden op te zoeken. Dat wordt vast een warm onthaal denk ik, want onze hele crew (!!) draait hem grijs en heeft dit album in z’n muzikale hart gesloten, I rest my case...!! (GJG 8,8)