Red Hot Chili Peppers – Unlimited Love (1/4/22)

Je zou het bijna vergeten dat hun vorige album ‘The Getaway’ alweer 6 jaar geleden werd uitgebracht, in 2016. Hoogtste tijd voor een nieuwe plaat met gelukkig weer gitarist John Frusciante aan boord (net als Flea, Anthony Kiedis en drummer Chad Smith btw) en ook topproducer Rick Rubin. Ik zag ze voor het laatst op Pinkpop 2016, dit jaar staan ze daar weer. 

Albumopener ‘Black Summer’, de eerste single, is een classic Peppers songs met geweldig gitaarspel en die typische dynamiek in opbouw, fijn bas-spel en energiek drumwerk. Mooie song over verlangen naar verbinding en vriendschap. Gretig zijn ze, luister maar eens naar het onweerstaanbare ritme van Flea en Chad in ‘Here Ever After’ waar zanger Kiedis z’n lyrics in sportschool ritme onze kant op stuwt. Lekker funky dat ‘Aquatic Mouth Dance’ waarin wat gebeurt met die verrassende en eigenwijze jazztrompetten, lef schoppen heet dat!

‘Not The One’ is zo’n fraaie melancholische ballad met echt prachtige sfeer mede door het melodieuze gitaarspel en subtiele basspel, echt een tof nummer. Anthonie’s hersenpan lijkt op hol geslagen in de trip die ‘Poster Child’ heet. Een song vol met name-dropping van de geschiedenis van popmuziek in een verrassend muzikaal bad. ‘The Great Apes’ heeft een geweldig catchy refrein en muzikaal wassen the Peppers ons stevig funky de oren, dit alles onder invloed van een dame die onze verbeelding en fantasie triggert.

Het is genieten van John’s gitaarspel met de blues in de relatie troubles van ‘It’s Only Natural’ en de meerstemmige zang en weer dat fijne bas-spel. Spannende en ingetogen song met diepere lagen en een echte groeier. ‘She’s a Lover’ is een subtiele Tarzan & Jane over de dosering van de liefde met het funky ritme van de gitaar en drums. Muzikaal knallen met ‘These Are the Ways' waarin tekstueel het wel een tandje lager mag met het Amerika zijn. Een wederom spannende song en een absolute live-killer. 

The Red Hot Chili Peppers pakken toch wel even uit hier met 17 songs en bijna 5 kwartier aan puike songs. In ‘Whatchu Thinkin’ is Anthonie druk bezig met hersengymnastiek, over wie of wat eigenlijk? Muzikaal is het in ieder geval fijn klimmen. ‘Bastards of Light’ begint met een knipoog naar de jaren 80 synths (sins?)  en wat zingt Kiedis hier toch goed, in deze Fight-club song inclusief voice-over. Met  ‘White Braids & Pillow Chair’ zet zanger Anthonie z’n romantische surf-borst op met een toffe muzikale surfbreak. (Knipoog naar Pointbreak?)

Verlangen naar wat meer avontuur in het leven kruipt als een rode draad door menig song. ‘One Way Traffic’ (the Slice of Life song) geeft hier een magistrale naughty twist aan die live ongetwijfeld van het podium afspat. ‘Veronica’ klinkt in mijn oren als een wake-up song tegen drugs of toch een donkere liefde die je de verkeerde kant uitstuurt? In ‘Let ‘em Cry’ sluipt Flea weer fijn door de song die aanmoedigt de rode pil (Matrix) te nemen en te ontwaken. Maar lees goed de bijsluiter die John Frusciante speelt in deze verrassende song.

Één van de tofste songs staat op het eind, ‘The Heavy Wing’ wat een bad-ass is dat zeg! Hier laten de mannen ons nog even een stevig poepie ruiken, een hele gave song! ‘Tangelo’ is een ingetogen biecht van zanger Anthony, waar we op sferische muziek in z’n hart kijken voordat hij het licht uitblaast. Aan de foto’s op het artwork zien we nog steeds de branie van een stel jonge honden die er lol in hebben… kameraadschap, muziek maken en dan op het podium vet uit je plaat gaan, net als wij!

(Copyright GJ4music / 9,7)