Recensie Ciara Sidine – Unbroken line (Mw Records)

Niet eerder schreef ik in een jaar zo vaak een recensies over de muziek van een zangeres. Die lijn trek ik graag door met dit juweeltje van Ciara Sidine. Nog niet zo lang geleden trad ze op in Zwolle, maar toen kon ondergetekende niet. Ciara’s vorige album ‘Shadow road shining’ maakte al een geweldige indruk op me. Van een zangeres uit Ierland verwacht je al gauw een prachtige keltische stem en een folky jas die daar om heen sluit. Haar stem is inderdaad een genot om naar te luisteren, helder en heel goed te volgen in tekst, maar wel eentje die de beperking van zo’n jas heeft afgeworpen.

En dan de crew, de muzikanten, want een toffe combinatie is het! Ze blinken echt uit in hun diversiteit, zo roept het nummer ‘2 hard 2 get to heaven’ die prachtige sfeer op die je ook hoort bij zangeres Lizz Wright. (Mensen die me kennen weten dat ik daar zwaar van kan genieten). Mooi ingetogen is de begeleiding bij ‘Finest hour’ die meer richting de folk en subtiele jazz gaat. Een aangrijpend nummer over jonge moeders die onder dwang afstand moesten doen van hun kind en wat dat voor beide aanricht. Het jazzy ‘Watching the dark’ shuffelt ontspannen richting het laatste uurtje van de dag met een mooie rol voor de muzikanten. Zou ook een prachtig nummer voor het songbook van Madeleine Peyroux zijn.

Met ‘Wooden bridge’ schakelen we muzikaal naar de onschuld van de jaren ‘50 waar Elvis en Johnny Cash de pioniers waren, een heerlijke knipoog naar ‘Get rhythm’. Prachtige melancholie in ‘River road’ over opgroeien en plannen en beloftes die gebroken werden. En wat wordt er weer heerlijk gemusiceerd door o.a. Conor Brady (gitaar) Justin Carrol (hammond orgel) Des Lacey (drum) Simon Farrell (double bas). Soulful en vol hunkering is het nummer ‘Take me with you’, echt prachtig gedaan. Dit is echt een album dat door z’n lagen per draaibeurt steeds fraaier wordt. Ciara zingt met beleving en gevoel en brengt dat heel puur.

Prachtig die Ierse soul die straalt in ‘(searching for that) Unbroken line’ over standvastigheid en doorzetten waar ook haar stem wat meer de diepte ingaat. De regen weet groot verdriet te camoufleren in ‘Let the rain fall’ waarin in country-heartbreak schuurt op wederom prachtige begeleiding van haar band. O wat baal ik nog steeds dat ik dit live heb misgelopen. Ik hoop op een herkansing in het najaar.

Laatste nummer ‘Little bird song’ is mooi akoestisch gehouden. Dit album wordt door Gerrie, Robin en mij bijna dagelijks gedraaid op onze afdeling, een must voor de muziekliefhebber met geduld. Want dat geduld wordt nou echt eens beloond met deze boeiende maar vooral schitterende groei-plaat! (GJG 9,8)