Recensie Beth Hart live in de Ziggodome Amsterdam, zaterdag 12 mei 2018

Afgelopen vrijdag vroeg de platenmaatschappij of ik nog naar het concert van Beth Hart wilde op zaterdag 12 mei in de Ziggodome Amsterdam? Nou daar hoefde ik niet lang over na te denke, ja natuurlijk! Wel een beetje kort dag maar ik had de zaterdag vrij, dus wat houdt je tegen? M’n vrouw (ook een liefhebber) kon helaas niet mee dus moest ik even snel schakelen in m’n vriendenkring en dat lukte de volgende dag nog op het laatste moment, op zaterdag inderdaad.

Samen met Roland stapten ik om half 7 in de auto op weg naar Amsterdam. Uiteraard was er weer ergens een omleiding maar uiteindelijk belandden we tegen half 9 bij de Ziggodome. Daar binnen bleek wat een toffe plekken we hadden, 21e rij vanaf het podium met een breed pad voor onze benen. Allemaal zitplaatsen, ook voor het podium zodat iedereen goed zicht heeft.

Om 9 uur gaat het licht uit en begint de band (drummer, gitarist, basgitarist) te spelen en Beth begint te zingen…15 meter links van ons op het brede pad! Sodeju wat gebeurt hier allemaal? Het duurt maar even en ze loopt relaxt zingend voor ons langs om even daarna rechtsaf richting podium te gaan, wát een begin zo…oog in oog met Beth Hart!

De stemming zit er al goed in met dit verrassende begin en Beth moedigt iedereen enthousiast mee te zingen. Aan beide kanten van het podium is er een uitloop richting publiek op de tribunes, best een uitdaging als je op laarzen met vet hoge haken loopt te zingen. Bij het derde nummer ontglipt de microfoon haar nog uit de handen en waarschuwt ze ons alvast dat haar ondergoed hierna wel zal volgen, ‘Story of my life’ grapt Beth. De band klinkt geweldig en Beth is heel goed bij stem….en heerlijk zichzelf!

Songs uit het prille begin tot en met haar laatste album en vaak ook nog met een korte introductie, want dit is natuurlijk wel háár avond. Ze geniet van het feit dat ze in een bijna volle Ziggodome mag staan en ze verwacht dat ze dit wel nooit meer zal meemaken. Dus worden er ook nog eens opnames gemaakt.

Één van de hoogtepunten is wel een zestal songs (o.a. ‘Take it easy one me’ en natuurlijk ‘L.A. Song’ die ze alleen achter haar piano speelt. Juist achter de piano weet ze je altijd bij je lurven te pakken met haar oprechte emoties en verhalen. Kippenvel momentjes.

Als ze vertelt over dat moment toen de inspiratie even weg was en ze een cover album maakte met Joe Bonamassa,  stijgt er luid gejuich voor de gitarist op. Deze cover plaat (‘Don’t explain’) resette haar inspiratie richting de blues en inspireerde tot de plaat ‘Bang bang boom boom’ en krijgen we ‘Baddes blues’ te horen.

Mooi om te zien die passie voor de muziek en de drive er voor allen wat speciaals van te maken. Wij genieten met volle teugen maar de avond gaat veel te snel. Tegen 23:20 is de avond na 3 toegiften echt ten einde. Ik kan nu al uitkijken naar die dvd die er gaat volgen want dit was echt een avond die we nooit zullen vergeten! Wat een ‘wijf’ zeiden we nog tegen elkaar en wat blijft dit toch een (h)eerlijk mens die Beth Hart!

Groet Gert Jan