Onbekìnde wegen - De Troebadoers (Marista)
Ja, daar is ie dan eindelijk, het nieuwe album van De Troebadoers! Of ik hier naar uit keek? Nou reken maar, als 3 Groningse zangers van dit kaliber hun creatieve krachten bundelen betekent dat maar één ding: GENIETEN !! Het zal jullie vast niet ontgaan zijn dat het Gronings voor mij een speciale plek heeft. Voor iemand die als Blauwvinger (=Zwollenaar) geboren is met genetisch materiaal uit Friesland en met pleegouders van het Groningerland en getogen in Drenthe, heet dit gewoon thuiskomen.
De Troebies bestaan uit Edwin Jongedijk, Jan Henk de Groot en Alex Vissering en ‘Obekìnde wegen’ is hun tweede album. Mannen die solo mij muzikaal al flink wisten in te pakken met wat hun ziel beroerde. In ‘Wat zolstoe doun’, geschreven door en met leadzang van Edwin, vervlecht het dna van dobro en würlitzer zich met een het dilemma wat je doen zou als je alles kon veranderen zonder dat een ander het wist. Schaaf je dan de ruwe randen (verdriet, tegenslag) van je leven af tot een zorgeloos (zinvol?) bestaan? Mooi hoe Jan Henk onze behoefte aan menselijk contact zo heerlijk sentimenteel weet te vangen in een prachtig nummer als in ‘Oma siepelsju’. Hij schiet daarmee raak in het hart, want dat kan ie, die Jan Henk.
De nestor Alex Vissering schreef en zingt een mooi nummer over de vrouw die op haar visser wacht in Lauwersoog. Ook op dit laidje bundelen de mannen hun stemmen en emoties met fraaie rootsy begeleiding. . Want ontroeren doen ze met nummers als ‘Kon t aaltied mor zo blieven’, een mooi liedje over een vader en z’n dochter, gezongen door die mooie ingetogen robuuste stem van Edwin. En dan ‘Laidje’ van JH, dat begint met een heel fraai piano intro en een prachtige tekst die binnen komt. De Troebies die hun stemmen versmelten...nou dan kun je mij inpakken en ik ben vast niet de enige, dan heeft zelfs de meest robuuste kerel wel een Fisherman’s friend paraat. Wat een klasbak!
Op ‘Noar hoes’, waar ze alle drie om beurten een couplet zingen, wordt heerlijk in het verleden gespit en worden groots en meeslepend de lessen van het leven geëerd en stond er op het einde van de avond vast een beste borrel op tafel, prachtsong! In ‘De balloade van mien bruier’ waait de geest van landrot JJ Cale over deze song over een zeeman, mooi met subtiel karakter gezongen door Alex.
Die verschillende karakters maken van ‘Obekìnde wegen’ een onweerstaanbare plaat. Jan Henk durft emotioneel diep te graven op ‘Rooie wien’, Alex maakt van een Guy Clark song een Groningse back-to-basic country song met z’n eigen levenservaring. En Edwin, the outlaw van deze drie mannen, pakt muzikaal geweldig uit met ‘Onbekìnde wegen’. Hij moet in een vorig leven wel ergens op een Amerikaanse prairie vertoeft hebben, magistraal gewoon! En Alex pakt ons allemaal nog even stevig bij de lurven met zijn ontroerende versie van een Guy Clark song ‘Mien schierste foto van die’...stark spul die Fisherman’s friends. En dat vind ik nou ook het mooie aan Alex z’n nummers, die zijn ingetogen en zorgen een een fraaie balans.
Het is genieten hoe deze mannen hun Groningse roots weten te vangen en inkleuren met hun afzonderlijke muzikale passies. Die bundeling van krachten weet mij regelrecht in het hart weten te treffen mede door die prachtige samenzang. Levenservaring gevat in muzikale rootsy begeleiding, waar ‘t gevuil meroakels dicht bij t hart ligt. Een prachtige ode aan dat gevoel van het Groningerland van mannen die hun hart durven te volgen, dat heet nou een magistrale voltreffer!(GJG 10,0)
