Martyn Joseph – 1960 (Pipe Records)

Martyn Joseph, als ik nou iemand eens een dijkdoorbraak na een groter publiek gun, is het deze zanger uit Wales (samen met Rich Wyman en Michael McDermott). Met het hart van Bruce Springsteen (en inderdaad geboren 1960, 15 juli om precies te zijn) omhelst hij ons met één van zijn fijnste albums tot dusver. Ik waardeer de sociale bevlogenheid en drive voor het goede van deze man, hij is echt en oprecht en ook nog eens zeer muzikaal.

In eerste song ‘Born Too Late’, krijgt het Kremlin een sneer en constateert Martyn dat leugenaars lijken te zegevieren. Iets waarvan hij zelf niet meer verwacht had, daar nú nog steeds getuigen van te moeten zijn. Liever was hij in Laurel Canyon geweest in 1971, toen met Joni Mitchell, Crosby Stills Nash & Young…maar hij was inderdaad te laat geboren. En dat allemaal in één zeer actuele song waarin hij ook nog eens z’n zelfkennis test en z’n positieve instelling deze song voor zwartgalligheid behoedt. 

Muzikaal is het magistraal wat we hier krijgen van Martyn Joseph: ‘Felt So Much’neemt ons mee naar 1965 en de autorit met z’n vader, naar z’n kinderen die hem in het nu als vader verbinden aan de toekomst en die van de aarde. Zo’n song is pure zuurstof die we momenteel nodig hebben in de  donkere tijd die op de loer ligt. Terugkijken met Janis Ian op je huis waarin zoveel gebeurd is, hartverwarmende herinneringen met de muzikale omlijsting die dit soort songs van Mary Black ook hebben.

Ook Martyn ziet soms even geen uitweg en giet dat gevoel dan mooi in een song als (I’m Going) Down To The Well (Tonight). Om zich te herpakken met de liefde en het besef van de tijdloosheid van het universum waarin je als mens maar relatief kort mag stralen, dus maak daar wat van! ‘We Are Made Of Stars’ is de naam van die song met een gastvocaal van Antje Duvekot.

Warm hoe Martyn Joseph de boodschap van het mens-mogen-zijn en je weg te vinden in het leven verpakt in rake songs als ‘Trying To Grow’ met ook nog eens een fraaie mondharmonica en verrassend van opbouw. Ook in ‘Under Every Smile’ is dat het geval, dat met z’n jazzy vibe en trompet aangenaam weet te verrassen. Prachtig die gevoelige mentale opsteker ‘In Your Arms’ met een mooie viool.

Gaaf hoe het universum van Martyn Joseph en Michael McDermott elkaar raken in die schitterende song ‘Shadow Boxing (The Bottom Line is Love, my Father)’ Net als Vanderlinde weet Martyn hier de relatie met z’n vader uit te tekenen in een weergaloze song. En de klassiekers stapelen zich verder op met het weergaloze ‘There Is A Field’. Muzikaal transparant en pure zuurstof voor the soul, vol passie en overtuiging gezongen, één van z’n beste songs ever…zelf ontdekken.

De afsluiter is een echte vintage Martyn Joseph song die we uiteraard live, aangemoedigd worden om mee te zingen. ‘This Light Is Ours’ gaat over iedereen aan boord, het niet uitsluiten van mensen. Het er voor elkaar zijn, precies dat wat we in Europa momenteel heel hard nodig hebben. Het album sluit af met de verborgen track geschreven door Jimmy Webb, ‘Wichita Lineman’.

Na afloop van dit album draaide ik nog even ‘I Searched For You’ (van het Sanctuary album), die onweerstaanbare vitamine-positief van Martyn die je oppept en moed laat houden, en dat….dat moeten we vast houden!

(GJG 10,0)