Marc Carroll – Stone beads and silver (One Little Indian Records)

Marc Carroll, ja alweer een singer-songwriter hoor ik je denken. Tja en als er een Ierse troubadour opduikt die me weet te verrassen, kan ik het niet laten daarover wat te melden. Dit is alweer z’n zesde album en de eerste die binnen is gedrongen in huize Gjaltema.

Marc Carroll zingt met stevige country twang

De songs op dit album zijn stuk voor stuk muzikaal mooi opgesierd met sfeer zoals op de derde song “Nobody, no nothin’”. Bezwerende drums met een Ierse viool en een stevige country twang die hun tanden laten zien, pas op…kom niet tussen deze 2 mensen!
Eerste song heeft een banjo en cowboy te paard, ze zorgen voor een vertrouwd ritme…maar een mysterieuze bite van the Manic Street Preachers ligt op de loer. Fluisterend zingend (zoals Springsteen dat zo mooi kan) belanden we in de leegte (van het bestaan?) van “The fool…” een mateloos intrigerende song met mysterieus surfgitaartje. Het lijkt wel of we ergens in een soort van western twilight-zone verdwaald zijn.
Een lapsteel loodst ons een fraai ingetogen duet binnen terwijl de wind is gaan liggen en de nacht valt. Nachtzweet, the Byrds en Dylan en een verloren liefde volgen. Dan volgt “Lust not love”… een verfrissende douche. “The silence I command” is een mooie knipoog naar Simon & Garfunkel met een mooi tekst ook. De Ierse roots komen boven bij “Sat neath her window”.

Marc Carroll weet een balans te vinden

Mooi hoe hij in “You can never go home” een balans vindt tussen de Ierse roots en rockend gevoel samen met een piano en lapsteel… en een tijdspanne van 7 minuten, bijzondere song. Afsluiter “Delicate grace” is een (h)eerlijk saluut om niet bang te zijn om te laten zien als je je klote voelt…
Veel bijzondere sfeer, mooie songs en gevoel… alles in 40 minuten..(r)echt voor je smoel! Aanrader!!

(GJG 8,9)