Joost Dijkema - After The Sun

Hij is inmiddels alweer een tijdje verkrijgbaar, het nieuwe album van Joost Dijkema. Hij nam de songs op tussen '20-'22, de corona jaren, niet bepaald een makkelijke periode om als artiest je kop boven water te houden. Toch slaagde Dijkema erin weer een fraai album vorm te geven. Dat begint met alweer prachtig artwork (door Sara Gossett) dat je toch het liefst op vinyl wil omarmen. Hond Moses kijkt op de backcover ons vriendelijk aan.

Wat een heerlijk begon van dit album “When a Dog Knows You’re Home”, prachtig instrumentaal dat een nieuwe dag welkom heet en als de eerste warme lentestralen je opwarmt, heerlijk…laat maar gauw komen die lente. De song (I want to Drive My Life Like a) ‘Beautiful Ride’ heeft een fijne Clapton/JJ Cale cadans en klinkt als hitsong. RTV Drenthe tourt met z’n camera geregeld door onze mooie provincie, deze song past daar heel fijn onder. Maar dat ook prima in Engeland of de VS of Canada…it’s all in your own mind.

‘Shards of Love’ ook zo’n verrassende song met Joost z’n fijne gitaar signature, reperterende ritme en een elektrische gitaar die dit alles fijn rauw opschuurt, love it. Mooi die liefde voor bluegrass en americana dat als een rode draad alles verbind. ‘After Thunder Sun’ heeft als basis mooie bluegrass, en wordt muzikaal subtiel opgeleukt met een breed palet aan kleuren (als je in de juiste state of mind zit of bezit). Een uil heet ons welkom aan het begin van ‘Vic’s Raga’ waarin Joost weer vertrouwd een nieuw pad op z’n snaren surft, in-the-moment heet dat en een fijne lange flow met oosters gevoel.

Wat een gaaf begin van ‘(Packing in for) Train of Doomsday’, ik krijg een beetje het gevoel terug te reizen in de tijd met een vervoersmiddel die er in die tijd nog niet was. Mooie tekst en muzikaal schildert Joost met z’n gitaar een schilderij waarop veel op te ontdekken valt, een intrigerende song! ‘Anne’s Island’ klinkt als met blote voeten door het water langs het strand van een eiland, vakantie gevoel en even niks moeten.

Het afscheid van z’n hond in de ontroerende song ‘Buddy’ (met backing vocals van Flora Karsemeijer) is voor velen van ons herkenbaar en invoelbaar. Door langzame berusting, harmonie en de vervaging van de grenzen van het leven door diepe herinneringen wordt hier een prachtsong gesmeed. Is een gitarist een smid? Iemand die gloeiend heet ijzer buigt en slaat tot z’n definitieve vorm? Joost weet in ieder geval melodieën te smeden die vloeibaar en in beweging zijn als een waterstroom waarin hij stenen gooit en daardoor de weg van het water subtiel wijzigt. ‘Let it Rain (Like it Used to Rain) is in z’n vorm een prachtig instrumental dat vele kanten opwijst, het is aan de luisteraar waar naar toe te gaan.

De laatste guitar-talk is ‘The Chap from Wrytree’, niemand minder dan Michael Chapman, van wie Joost een gitaar heeft geadopteerd. Die Michael Chapman inspireert tot dit fraaie instrumentaal die de taal van de gitaar een boeiend en melodieus vloeiend slotakkoord geeft. Het blijft bijzonder hoe je als gitarist muziek weet te tanken uit een bron van inspiratie en hoe dit vorm krijgt. Harry Muskee noemde niets voor niets muziek één van de echt laatste geheimen. Deze ‘tankbeurt’ is in ieder geval wat mij betreft zeer ge(s)laagd!

(GJG 9,5)