Israel Nash Gripka – New York Town (CD Baby)

Israel Nash Gripka is afkomstig uit het mid-westen van de VS waar de country net zo vertrouwd is als de lucht en water. Dat er een rootsalbum met iets bredere basis dan dit uit z’n pen vloeit verraad een bredere interesse dan alleen dat. Met deze 12 songs geeft Israel Nash Gripka een visite kaartje af waar je u tegen zegt.

Klassieker

Eerste song “Evening (My Sweet Loraine)” klinkt ronduit aangenaam. Het thema van de man die op zoek naar werk van huis moet en van het een in het ander rolt en in diensttijd in een oorlog in Europa beland. Gelukkig is z’n focus scherp wat de toekomst betreft maar zit de elementen van de natuur hem tegen als boer. Sterk refrein omgeven door een hoop ellende. Een klassieker in de dop.

Israel Nash Gripka brengt de nodige nostalgie

Het “Pray For Rain” klinkt als een verloren John Fogerty song waar het stof even flink van afgeblazen is. Terugkijkend om een pittige tijd brengt nodige nostalgie bij de beste man los, heerlijke mondharmonica en Bruce Springsteen/Bob Dylan-vibe doen de rest. De mensen die bekend zijn met Tom Cochrane (uit Canada) moeten zeker even luisteren. Een song als “Let It Go” had zo van de beste man kunnen zijn.
Verlangen (“Bricks”) en verlies (“You Were Right”) het ligt soms dicht bij elkaar en Israel Nash Gripka weet de juiste snaar te raken met z’n emoties. Een song als “Confess” is zo openhartig dat je je als luisteraar de beste man z’n privacy gunt en haast niet verder durft te luisteren. Erg mooi ….

Variatie aan muziekinstrumenten

Israel Nash Gripka z’n verblijf in New York heeft ook de nodige sporen achter gelaten zoals te horen is in “Either Way” en “Let Me Down.” Mooi ook hier de variatie aan muziekinstrumenten gebruikt wordt. “Concrete (There’s A Reason Why I Never Call)” is een nummer wat live ongetwijfeld lekker zal klinken.
Israel Nash Gripka is in z’n songs volhardend en wil er telkens echt voor gaan, de liefde. De omstandigheden (small town blues) gooien nog al eens roet in… zoals in “Don’t Run” (met prachtige lapsteel). Op en top old school country en the boose-blues in “Pink Long-stem Rose” En Daniël Lohues moet de laatste song “Beautiful” maar eens onder handen nemen. Prachtig zoals Israel Nash Gripka hier net als Neil Young je weet te ontwapen, gewapend met alleen een piano.
Ik hoop dat Israel Nash Gripka dit jaar z’n opwachting mag maken op Take Root of wellicht in de Witte Bal of Amer. Dat beloofd een revelatie zoals dat dan zo mooi heet. Wat een aanrader!

(GJG 9,2)