Frank Sinatra – Watertown

Frank Sinatra – Watertown

U denkt wellicht, wat een verrassende keuze voor de cd van de week, Frank Sinatra. Dit album ‘Watertown’ zag ik jaren geleden als een lp staan (in een betere wereld zou deze in elke platenkast moeten staan) in het muziekblad ‘Lust for life’.

De beschrijving kietelde m’n nieuwsgierigheid dusdanig dat ie per direct op m’n zoeklijst belandde. Ik doe namelijk niet aan streaming, zoiets wil je dan gewoon zelf in handen hebben en ontdekken. Een tijdje later volgde in de Volkskrant een uitgave van een cd-boxje met 5 bijzondere Sinatra albums, o.a. ‘Watertown’! Toeval?…en was de jacht mooier dan de vangst hoor ik u denken?

Dit album uit 1969  handelt over een gescheiden man die met z’n zonen achterblijft in het stadje Watertown. Voor het eerst nam Frank een album op zonder live orkest in de studio door mee te zingen met de tapes. Dat week af van waar men mee bekend was. Afijn…hoe dat klinkt? Je krijgt al snel het gevoel te pakken dat het met Frank zelf in die tijd niet helemaal florissant ging. Direct al in de titelsong staat het leven stil van de man die het zonder z’n vrouw moet doen. Mooi hoe Frank de gevoelige snaar weet te raken en hoe de blues hier de jazz binnensluipt. Luister naar ‘Goodbye’ waarin de begeleiding helemaal synchroon is met mans gevoel.

Sinatra was 43 jaar oud ten tijde van de opnames en zingt alsof dit alles door hem zelf geschreven is, een singer-songwriter die duidelijk door een dal gaat. Luister maar eens naar ‘Michael & Peter’(you’ll never believe how much they’re growing), het leven van de zanger is helemaal tot stilstand gekomen. Magistraal hoe Sinatra zich hier blootgeeft met de beschrijving van het leven van alledag. Het is alsof hij een brief naar z’n ex-vrouw schrijft terwijl de begeleiding ontspringt als de nieuwe lente. Hij kent zichzelf inmiddels, in ‘I would be in love’(anyway), is de romanticus nog steeds springlevend. Hoor hem toch zingen in het machtige ‘What’s now is now’ of in die introverte reflectie van ‘She says’.

Al met al een gedurfde plaat van Sinatra, die maar weinig mensen in die tijd konden plaatsen. Op mij komt het vooral over als een magistrale zelftherapie die de wetten van de tijd aan z’n laars lapt. Tijdloos en altijd weer actueel met de stem van Frank Sinatra als de rode draad, zonder geldingsdrang maar als de naald die de plaat van zijn gevoelsleven aftast. Dat heet in één woord gewoon een klasbak! (GJG 10,0)