Dean Owens – Sinner’s Shrine CRS/Coast to Coast)

De Schot Dean Owens gaat al een tijdje mee, deze vijftiger heeft inmiddels z’n 9e album uit. Voordat hij solo ging zat hij in de band the Felsons die hun Schotse roots met country combineerde. Dean Owens, zo lees ik in de nieuwe Heaven, heeft een ferme passie voor the desert states van Amerika. Het desolate spreekt hem daarin aan en hij absorbeerde die sfeer in z’n muziek. Hoe gaaf dat hij in 2019 in aanraking met de Calexico mannen Joey Burns en John Convertino. De mannen haakten aan voor dit album, dat door corona ook nog een tijd op de plank belandde maar nu z’n eigen leven mag leiden.

Het album begint met de song ‘Arizona’, waar pedalsteel the vibe van Israel Nash oproept en de trompetten voor een speciale sfeer zorgen. Je waant je zo in een decor van een western waarin Nels Andrews even als relaxte regisseur fungeert.  In ‘The Hopeless Ghost’ schuift Grant-Lee Phillips vocaal aan in een zwierige road-song over het gevoel van nooit ergens thuis te zijn, gedompeld in trompetten vol sfeer. ‘New Mexico’, afkomstig van z’n debuut, krijgt hier een fijne twang mee en je ziet de fijne herinneringen van een stel zo voor je op deze muzikale ansichtkaart vol verlangen.

‘Companera’ is ook zo’n mooie song over herinneringen vol verlangen, zou zo prachtig als rustpunt in een volgende Bond film kunnen fungeren op een zonovergoten locatie. Over films gesproken, met ‘Here Comes Paul Newman’ zitten we ineens echt op een filmset van een western in the Ennio Morricone seventies, mooi instrumentaaltje. Met een subtiele cadans glijden we via violen ‘The Barbed Wire’s Still Weeping’ binnen. Heel filmisch van opbouw, één van de opvallende songs van dit album waarin je fantasie zelf het script mag uitwerken.

‘La Lomita’ heeft met een fijne accordeon en vrije piano (beide Sergio Mendoza) prachtige ingrediënten en breekt muzikaal terug van de western sfeer naar meer zomerse vibes. Een geweldige samenwerking met  Joey Burns! Heerlijke subtiel ‘Land Of The Hummingbird’ met een fijn Cubaans(?) ritme en die prachtige stem van Gaby Moreno. Lekker deze zomerse warmte in onze winter oren.

In ‘We Need Us’ pleit Dean voor meer focus op het behoud van onze aarde, iedereen kan z’n steentje hieraan bijdragen. Hoe kun je dat nou níet doen als de trompetten ons die weg wijzen?!!  Tof hoe Nels Andrews in twee songs Dean de juiste weg op weet te sturen door net dat setje te geven die de song nodig heeft. In ‘Summer In Your Eyes’ was dat blijkbaar nodig, prachtig met die ‘Under The Milkyway Tonight’ (van the Church) achtige break na 2 minuten in een verder weldadig warm bad van verliefdheid.

Lees nog even de story in de credits van deze song (Shine Like The Road) ‘After The Rain’. Het afstoffen van deze song uit 2004 is geen schande, zeker als Joey Burns daar z’n licht over laat schijnen. Dan zit er ineens een tweede leven in zo’n song en blijkt de timing prachtig uit te pakken. Met een mooie piano aan het begin, in een tekst waar je veel meer kanten mee uit kan, ontvouwt zich een prachtsong! Het ziet er naar uit dat Dean Owens, dankzij de reiswijzer van de mannen Calexico, z’n pad gevonden heeft die hem zo maar op de afslag naar het Take Root festival kan brengen….dat zou nog eens timing met een glimlach zijn!

(GJG 9,0)