David Bowie – Blackstar (Sony)

De release was op z’n verjaardag, afgelopen vrijdag. Een bijzonder droevige ervaring is het om te horen dat dit creatieve icoon twee dagen later overleed, ons allemaal toch wel een beetje in shock achterlatend. De eerste ‘song’ heet ‘Blackstar’ (een fascinerende video ook) en duurt bijna 10 minuten, vol met sfeer van vervreemding en dood. Maar Bowie’s focus neemt ons mee naar een oase halverwege de song. Als je de tekst erbij pakt (zwarte glimmende letters op mat zwart papier) vallen er toch een paar puzzelstukken op hun plek.

Bowie verrast aangenaam verder met de vrije hand die de muzikanten en improvisatie krijgen, zoals in de tweede song ‘Tis a pity she was a whore’. Dan volgt ‘Lazarus’, die vergezeld gaat van een intense clip over het beklemmende einde. Toch is er ook hoop in het einde van deze song. De donkere sfeer creëert Bowie met echo’s van the Cure en de combinatie van bas en weer die saxofoon.

Drum & bass maken van ‘Sue’ een mooie kunstige uitdaging (Ozark Henry ritmes!). Geen hits en geen mainstream maar artistieke flow… ‘Where the fuck did Monday go?’ (uit ‘Girl loves me’). Mooi hoe de saxofoon je regelmatig als gids bij de hand neemt.  In ‘Dollar days’ krijg je het warme gevoel dat ‘Under the milkyway’ van The Church ook zo mooi oproept.

‘I can’t give everything away’…zingt David, dat hoeft ook niet. Als je het einde van je leven muzikaal zo weet vorm te geven, daag je ons zelfs met je laatste album geweldig uit. Bowie’s dood kleurt hem zwart, de Blackstar. Maar als je de teksten in het licht houdt, zie je het hart van een groot muzikant en kunstenaar, dat nog volop klopte voor die muziek en kunst. Dus op naar het Groninger Museum. Laat de Blackstar stralen van oog tot oor en je raken in het hart van je artistieke core! (GJG ★)