Chris Canterbury – Quaalude Lullabies
Soms heb je van die albums die je met hun eerste indruk van je sokken blazen (Ryan Bingham, Israel Nash Gripka, Michael McDermott, Chris Stapleton). Dit is er weer zo’n eentje, Chris Canterbury. Je hoort z’n stem en denkt, hè….heb ik hier de nieuwe Chris Stapleton gemist?
Kraakhelder komt z’n stem tot je in de eerste song ‘The Devil, The Dealer & (the dark side of) Me’ met prachtige ingetogen begeleiding die de stem naar de voorgrond duwen. Chris zingt songs over een man die het spoor bijster is in z’n leven. Geen zelfmedelijden, gewoon de droge constatering dat het leven je enorm een loer kan draaien. Meg McRee doseert haar vocalen naast die van Chris in ‘(Hold Me Close So I Don’t) Fall Apart’. Het lijkt een opsomming van clichés, maar het voelt echt ècht deze opsomming van ‘missery & sundowns’ die keihard binnenkomt met alleen een akoestische gitaar en de stem van Chris en Meg.
De lefschopper verrast weer, nu met een Ierse vibe via accordeon in ‘Yelow Mama’ (geschreven door Wil Kimbrough). Een droef drugs(?) thema op een up-beat ritme, gevaarlijk spul. Schitterend begin ‘Felt the Same’, Gabe Lee op de toetsen. Het verhaal van ‘the Road’ en ‘the folks back home’ die denken dat je succes hebt. Chris stort z’n hart verhalend over het eenzame reizen, geen geld en het beeld van de werkelijkheid dat keihard bots met de dromen van eerder.
Wat een genot is het om naar deze stem te luisteren die baadt in een magistraal muzikaal bad. Alles klopt hier, hoe de muziek zich om die stem beweegt en de zanger over z’n gevoel surft. “His words flow like whiskey through the fibers on the page” in ‘Kitchen Table Poet’, ik wou dat ik het geschreven had…Amen!
In ‘(Step out in the line of Fire, I’m a) Heartache for Hire’ volgt een compleet filmscript vol hartzeer in een paar luttele minute in een kei-gave song. Het is niet alleen maar hartzeer en ellende, er is ook (hart)vreugde met het fraaie ‘Sweet Maria (sings to me)’. Vraag blijft is dit echt en een fijne dagdroom met ‘driving the long way home’?
Gaaf hoe Chris zing over het leven on the road als trucker in ‘Over the Line’ en dit weet te gieten in een song en handig om de chlichés heen weet te sturen. In de donkere krochten is het pittig hoe hij weet te stoeien met taal en verslaving met beeldspraak in z’n teksten: ‘The thought of being sober, is the worst part of coming down’ of ‘My soul’s as black as asphalt that sits beneath my wheels’. Het is een oprechte biecht op gitaar (en hammond) tot de ‘Vader’ nu hij weer terug gevallen is op die pillen…
Chris Canterbury maakt een flinke indruk met een half uurtje vet-gave rootsmuziek, persoonlijke teksten, magistrale strot. Ook de opname van dit album is om door een ringetje te halen zo mooi. Hoop dat deze man gauw met z’n gitaar ergens het podium op mag schuifelen in ons land, want dit moet je gewoon live zien!
(GJG 10,0)
