Chris Blevins - Better than alone (13 sept.)

Het legioen van singer-songwriters is onuitputtelijk, wekelijks struikelen we bij ons op de cd-afdeling over de hoeveelheid cd’s die binnenkomen. Tijdens het beluisteren van al die albums worden we met enige regelmaat van de sokken geblazen. Vrijdag 1 september was het weer eens ouderwets raak, met Chris Blevins! Ik kende hem niet, maar z’n debuutalbum komt uit op het Horton Records label en daarvoor spitsen we graag de oren. Dus die cd snel in de speler en over de luidsprekers ermee.
 
Nou, bij nummer 3 sloegen acuut de stoppen door, want hier hoor ik de song van het jaar, ‘Abilene’! Ik belde direct de platenmaatschappij voor een forse nabestelling voor de zaterdag, want hier staat wat te gebeuren! We kregen maar de helft ervan binnen, maar net genoeg voor het weekend. Ook al zitten we jaren in dit vak, we zijn nog steeds als een kind zo blij als we een klassieker in de dop voorbij horen komen waarmee we onze klanten kunnen verrassen.
 
Chris heeft met een stel muzikanten uit Oklahoma een machtig album afgeleverd vol passie, muzikaliteit en sociaal het hart op de juiste plaats.  In ‘Big man’ wordt robuust van alles aan de kaak gesteld, de muur langs Mexico, de bankwereld (‘they’ve got a brand new way to wear the same old sin’). Ja, dát is een binnenkomer om je album mee te beginnen. De begeleiding is lekker organisch. Op ‘Clean’ lekker zo’n hammondorgeltje en gitaar die de boel lekker wat opschuren op shuffle met Chris z’n stem.
 
Ja en die nummer 3, de song ‘Abilene’, wat een zeldzaam mooie klasbak. De lap-steel die hier breed uitwaaiert, de gitaren, dat hammondorgel (bespeeld door John Fullbright!) en die stem vol hunkering die zo dwars door je heen gaat.... “I wonder if you’re thinking about a hotelroom westside of Abeline”. Wat hier in 5 minuten gebeurt, is gewoon niet te bevatten zo mooi, het heeft me zelfs een hele nacht wakker gehouden, verankerd in m’n hoofd en niet uit te schakelen. Een minispeelfilm.
 
Bij ‘Jezebel’ schuiven we qua muziek en gevoel even aan bij The Band’s ‘the Weight’. Jammer dat de teksten niet in het boekje staan, want je moet soms echt even je best doen om te luisteren wat Chris precies zingt, maar het gevoel is goed en de muziek is zonder compromissen. De songs krijgen qua speelduur alle ruimte: ‘Wildfire’ (in a rainstorm), waarin de passie hoog oplaait maar waar ‘amor’ de lovers een loer draait (met alle gevolgen van dien), zit meeslepend en muzikaal magistraal in elkaar, werkelijk prachtig. Het gedreven ‘Wicker man’ pakt je onherroepelijk bij de lurven.
 
Fraaie country in ‘The way down’, een prachtig muzikaal epos dat ruim over de 6 minuten klokt en waarin Chris vol overgave zingt. Het verrassende en relaxte ‘Daydream’ en ‘Songs’(New Orleans vibe) geven dit album weer de ruimte om op adem te komen. Denk dat Springsteen graag zou hebben getekend voor zo’n prachtsong als ‘Better than alone’, een prachtige blue collar-song. Chris Blevins, die gaat een hele grote worden, dat kan gewoon niet anders met zo’n album, samen met Chris Stapleton de rootsplaat van 2017! Life is good! (GJG 10,0)

1.Big man
2.Clean
3.Abilene
4.Jezebel
5.Wicker man
6.Wildfire
7.Daydream
8.Songs
9.The way down
10.Better than alone