Amos Lee – Mission Bell (Blue Note/Emi)

In 2005 hoorde ik voor het eerst van Amos Lee. Deze singer-songwriter met jazzy inslag werd destijds op sleeptouw genomen door Norah Jones, bepaald geen verkeerde start. Zijn signature song “The Arms Of A Woman” kreeg veel airplay en deed bij Barend & van Dorp en het North Sea Jazz festival toen veel stof opwaaien.

Aangename verrassing

In 2006 volgde Supply and demand en Last days at the lodge in 2008. Na deze plaat was ik Amos Lee eigenlijk een beetje uit het oog verloren. Aangenaam was de verrassing toen Mission Bell voor het eerst hoorde!
Het is wat mij betreft zijn beste tot nu toe. Muzikaal prachtig gelaagd (met dank aan producer Joey Burns van Calexico die dat ook bij Lizz Wright’s Orchard deed). Na één luisterbeurt was me al snel duidelijk dat dit werkelijk een fenomenaal mooie plaat is!

Magistrale muziek

De eerste song “Mission Bell” maant je direct tot luisteren. Amos Lee laat zijn vrienden achter om via de “El Camino” road een nieuwe start te maken. Dat moet wel richting Mexico want heel subtiel zijn hier mariachi trompetjes al te horen. In “Windows…” komen we er achter dat Amos een liefde achter zicht heeft gelaten. Opbeurend weet hij echter het gevoel van vrijheid in magistrale muziek op te zwepen en je bijna te laten zweven, los van de aarde, een prachtsong!
Toch blijkt liefde niet iets te zijn wat je zo achter je kunt laten, de melancholie van lapsteel weet dat prachtig te vangen in “Violin.” Het soulvolle “Flower” is een ode aan de liefde vol optimisme, je zou toch zo doorrijden naar San Francisco! “Stay With Me” is de absolute Valentijnssong voor 2011. Een heerlijke slijper met prachtig en subtiel krachtig gitaarwerk en Priscilla Ahn in de backingvocals.

Kreet om hulp

Het album kantelt duidelijk de andere kant op met “Out Of The Cold.” De sfeer is helemaal Bruce Springsteen met The Ghost of Tom Joad met een donkere kant van Amos liefde.. met schitterende soundscape (laat dat maar aan Calexico’s Joey Burns over). “Jesus” is een kreet om hulp uit donkere krochten, dreigend bijt de blues hier door het geluk heen. “Hello Again” is met zijn Calexico trompetjes een somber weerzin met een oude vlam waar de smart duidelijk voelbaar is.
Gelukkig is daar de loutering in “Learned A Lot” met subtiele gospel-feel. In “Cup of Sorrow” komt dat gospel gevoel lekker los, met een hoofdrol voor het hammondorgel. Het fraaie duet “Clear Blue Eyes” met de rauwe stem van Lucinda Williams, is er één die naar meer smaakt. Mooi contrast met de stem van Amos.

Amos Lee gaat door merg en been

Tja en afsluiter “Behind Me Now” gaat muzikaal en tekstueel door merg en been. Amos geeft zich helemaal bloot…”All my best days are behind me now, still I find a way to live somehow…” prachtige triestheid die het doek sluit van Mission Bell. Dan blijkt Willie Nelson aan te bellen en worden we getrakteerd op een kampvuur balade “El Camino,” een pure country song. Inderdaad een reprise van de eerste track!
Amos Lee heeft de juiste muzikanten opgetrommeld met dit album en levert een 5 sterren plaat af waar je u tegen zegt. Een magnefiek rootsalbum. Hoor ik daar Take Root?

(GJG 9,9)